Zijn wij nu vakantiegangers? Part II

Hebben jullie je dekentje, kopje thee een haardvuurtje weer klaar staan? Sorry voor het stelen van jullie tijd, het is weer een lang verhaal geworden..

Jullie zitten natuurlijk al de hele tijd in spanning waarom wij Zuid Afrika niet in zouden komen... Het is een wat lastig verhaal dus ik hoop dat ik het kort maar duidelijk op papier krijg. Wil je er meer over lezen, binnenkort zal ik op de pagina Zuid Afrika het hele proces beschrijven.

Voor Zuid Afrika krijg je één keer een drie maanden toeristen visa wanneer je het land binnen komt. Op zich helemaal goed en dat zou voor ons lang genoeg zijn geweest, we wilden ongeveer 2,5 maand blijven. Om ervoor te zorgen dat mensen gaan borderhoppen (een dagje naar een buurland en dan weer terug) moet je eerst terug naar je thuisland voordat je weer een nieuw visum kunt krijgen voor drie maanden. Zoals jullie weten ben ik in augustus voor 12 dagen naar Zuid Afrika geweest voor de begrafenis en mijn visum voor drie maanden is toen dus direct in gegaan. Toen we naar Namibië vlogen, half september, hebben we een overstap in Johannesburg gehad. Mijn ouders hadden een airport hotel voor ons geboekt maar op de luchthaven hebben ze Maarten direct een toersitenvisum gegeven in plaats van een transitvisum, dus ook zijn visum is ingegaan per half september. We hebben weken onderzoek gedaan hoe we ervoor konden zorgen dat we toch in Zuid Afrika konden blijven maar we kwamen er niet helemaal uit. Je kunt een verzoek indienen doen om het visum te verlengen maar de kans dat je dat krijgt is niet groot. Er waren echter ook een heleboel mensen die een nieuw visum aan de grens hebben gekregen dus dat was onze eerste gok. Bij de grens aangekomen bleek dat dit een stuk professioneler is met computers en scanners etc. dan we gewend waren en vonden ze het niet nodig om met ons mee te denken of überhaupt naar ons verhaal te luisteren. Ons visum was nog geldig dus we kregen geen nieuw visum en verder moesten we niet meer zeiken. Dat ging in mijn hoofd even fout, gelukkig was Maarten er die ervoor zorgde dat ik geen hele onaardige dingen kon zeggen tegen deze man. Er zit niks anders op dan een verlenging aanvragen, maar hé, we zijn in Zuid Afrika!

Daar blij mee zijn duurde wel even, bij mij heerste de teleurstelling van het visum nogal, we hadden toch bedacht dat we naar Zuid Afrika zouden rijden maar dat hebben we niet echt gedaan doordat we hebben verscheept en Monien is er niet meer om tijd mee door te brengen en kerst mee te vieren. Eigenlijk was het helemaal niet leuk om in Zuid Afrika te zijn. Het is dat er allemaal mensen naar ons toe komen in Zuid Afrika maar anders was ik op dat moment weer omgekeerd. Na een half uurtje in Zuid Afrika bedachten we dat we onszelf eigenlijk vreselijk te kort doen door er zo over te denken. Hallo, we zijn in Zuid Afrika, met onze eigen auto. Alles wat er gebeurd is afgelopen maanden hadden we niet bedacht maar we hebben het toch wel gewoon gedaan. We besloten samen dat we er geen negatief gevoel meer over mogen hebben en er eigenlijk gewoon blij mee moeten zijn, dat lukte! Eenmaal aangekomen in Kaapstad waren we zo blij, wat een overwinning! Toen we de Tafelberg in de verte zagen opkomen beseften we dat we toch gewoon hele gave dingen hebben gedaan de afgelopen maanden en het niet uit maakt hoe we er gekomen zijn. We besluiten iets buiten Kaapstad biertjes te drinken. Maarten biedt aan iemand aan dat ze best aan de andere kant van ons tafeltje mogen komen zitten. Binnen de kortste keren hebben we een parkeerplaats voor de auto, niet veel later een braai en nog ietsje later een slaapplek. Zoveel gastvrijheid! We hebben een hele gezellige avond tot het gesprek ineens op zijn wapen komt. Een wapen!? Ja een wapen. In Zuid Afrika is heel erg veel criminaliteit, je bent eigenlijk nooit echt veilig want er worden regelmatig mensen in hun eigen huis overvallen en/of vermoord. Hierdoor hebben de meeste blanke Zuid Afrikanen een wapen in huis. Het is voor hen gevoel de enige manier om je vrouw en kinderen te beschermen. We hebben het wapen even bekeken en heel kort vast gehouden (zonder kogels uiteraard) maar we vonden het allebei doodeng! Snel dat ding maar weer in de kluis.

Het zit hier heel erg in de cultuur van de blanke Zuid Afrikaan om dat te hebben. Helaas zijn dit wel bijna altijd de racistische blanke Zuid Afrikanen (toevallig in dit geval niet bedenk ik nu!). Daarin is de apartheid nog zo duidelijk merkbaar, die zwarten moeten ze niet. Als je dan aan geeft dat je heel veel aardige zwarte en gekleurde mensen kent snappen ze niet waar je het over hebt. Eigenlijk iedereen is volgens hen een crimineel. Een gedachtegang waar wij absoluut niet bij kunnen. We hebben alleen maar zwarte mensen ontmoet in West Afrika, er zijn simpelweg bijna geen blanke mensen. Natuurlijk hebben we een paar sukkels ontmoet, zijn er mensen wel eens onaardig tegen ons geweest en zijn er mensen die echt geen zin hebben in hun werk, maar hé heb je die niet overal? Wij zijn vooral door de meeste mensen zo lief opgevangen, geholpen, hebben veel plezier met hen gehad en er een positief gevoel aan over gehouden.

Natuurlijk begrijpen we de problemen die zich in Zuid Afrika afspelen, de politieke situatie helpt dan ook nog eens niet mee maar om nou zo erg te generaliseren dat alle zwarte mensen slecht zijn, erg moeilijk vinden wij. We lazen ooit een boek van andere reizigers die dezelfde reis hadden gemaakt (Waar zijn je kinderen? - Veron Janssen). Hoe dan ook, ze zouden hun auto bij dat welbekende bord bij Kaap de Goede Hoop (het meest Zuid Westelijke puntje van Afrika) parkeren, ze hadden tenslotte al heel Afrika doorgereisd. Dat bleef maar in ons achterhoofd hangen, wij konden dat toch ook?! Dus wij erheen. Eenmaal aangekomen bij Kaap de Goede Hoop bleken we niet de enige te zijn. Er waren nog minstens honderd andere mensen die graag een foto met dat bord wilden. Ze stonden in een lange rij en natuurlijk allemaal voor dringen want de volgende activiteit in het drukke vakantieschema wacht. Vreselijk. Hier werden we dus echt ongelukkig van, we besloten dat een foto op het eindpunt ook wel prima was en we zijn snel omgekeerd.

Omdat de verjaardag van Monien eraan kwam wilden we graag op tijd in Swellendam zijn om deze dag met de familie door te kunnen brengen. De dag voor haar verjaardag reden we het laatste stukje en zouden we de familie verrassen, aangezien we nooit weten hoe onze planning loopt wilde ik nog geen dingen beloven. Met nog 90 kilometer te gaan zeg ik tegen Maart; “Nou als we zo door gaan zijn we nog mooi op tijd om Ocknay van school te halen”. Met nog 70 kilometer te gaan stopt de Disco er echte mee. We staan in de middle of nowhere langs de weg en de Disco gaat echt geen kant meer op, de automaatbak. Het enige waar Maarten zelf niks mee kan (of nouja, kon)..... We zijn er allebei even behoorlijk klaar mee, de Disco is echt geweldig, hij brengt ons overal maar hij laat ons ook te vaak op plekken stil moeten staan. Er komt altijd een oplossing en het is absoluut niet het einde van de wereld maar voor ons gaat het plezier van de auto er soms wat af, dat is zonde! Binnenkort toch maar te koop zetten en dan zien we wel wanneer hij verkocht wordt. Het is ook weer niet zo dat we er snel vanaf moeten want stiekem vinden we hem toch ook gewoon nog geweldig. Maar goed, dat lost ons probleem nu niet op. We worden door een voorbijganger naar het eerste dorpje gesleept. Een paar uur later komt er familie om ons terug naar Swellendam te slepen. Wat een liefde! Omdat de automaatbak vorig jaar nog voor heel veel geld vervangen is belt Maarten (behoorlijk geïrriteerd) de garage in Nederland. Er blijkt een klein onderdeel te zijn van de automaatbak die niet nieuw was omdat die nog goed was, hij verwacht dat dat het probleem is. Wij kunnen het bijna niet geloven en ook de monteurs in de garage geloven het niet. Echter kost dat onderdeel € 30,- en een nieuwe automaatbak €1000,- dus we vinden het het proberen waard. Na een aantal dagen in de garage, voornamelijk wachten op het onderdeel, rijden we de garage weer zelf uit met alleen een klein onderdeel vervangen, gelukkig maar! De verjaardag van Monien is een bijzondere dag. De cultuur is hier geheel anders dan bij ons natuurlijk. De steen zou opgezet worden en daarna zouden we braaien. Om vijf uur konden we snel even bij de steen kijken en daarna bij de braai kwam iedereen die maar wilde natuurlijk weer aanwaaien. Voor ons is het onbegrijpelijk dat bijvoorbeeld niet eerst de kinderen naar het graf gaan, want die kunnen morgen toch ook wel heen vinden ze dan. Een paar dagen later was er nog een herdenkingsdienst/officiele onthulling van de steen. De hele familie kreeg hetzelfde shirt aan met een foto van Monien erop, heel heftig voor ons. We gingen naar het graf waar een paar mensen wat konden zeggen, er een gebed werd gedaan en er daarna een photoshoot plaats vond met het graf. Voor ons onvoorstelbaar maar voor hen zo normaal. Vervolgens is er een onvoorbereide braai en moet dus alles op het laatste moment nog even geregeld en gekocht. Wij zijn weer eens kapot na zo'n dag. Ik denk niet dat wij hier ooit echt aan zullen wennen. Het echt uitleggen is ook lastig, daarvoor moet je toch gewoon een keertje zo'n knotsgekke, maar gezellige dag meemaken. Toch is het ook erg bijzonder om hier bij te kunnen zijn en op deze manier deel uit te maken van de familie.

We brengen nog wat dagen door met het gezin in George, hier ruimen we de hele auto eens even lekker op. We halen alles eruit, schilderen het houtwerk, plaatsen lampjes in de auto, doen wat kleine klusjes en maken alles schoon zodat we weer met een nieuwe auto op pad kunnen. Daarnaast dienen we ons verzoek tot verlenging in. De twee oudste kinderen van Monien wonen nog in George en die zitten midden in hun examentijd. Er is dus helaas niet heel veel tijd om leuke dingen met hen te doen. We proberen hen vooral zoveel mogelijk te helpen bij het leren en het is fijn om te zien dat ze erg veel steun aan ons hebben. Af en toe moeten die jongens natuurlijk ook wat rust dus gaan we toch wat leuke dingen doen.

Niet veel later was het alweer tijd voor vakantie! Nouja, vakantie. Vakantie is dus blijkbaar weer keihard werken voor ons. We rijden richting Kaapstad omdat daar ons volgende bezoek komt, de ouders van Maarten, zijn zusje en haar vriend komen twee weken door Zuid Afrika reizen! Super leuk om alle mooie plekken in Zuid Afrika aan hen te kunnen laten zien en al onze verhalen van de afgelopen maanden te kunnen delen. We bezoeken in Kaapstad de Old Biscuit Mill, de Tafelberg, Longstreet, Kaap de Goede Hoop en zij gaan naar Robben eiland. Voor hen is het de eerste keer in (Zuid) Afrika dus het is allemaal best even wennen, gelukkig vertrouwen ze compleet op ons. We gaan alle toeristische attracties af en wij moeten daar dan opnieuw weer aan wennen. Ineens zijn we deze twee weken ook gewoon toerist terwijl we ons helemaal niet zo (willen) voelen. We maken een rondrit van Kaapstad naar Port Elizabeth, met onderweg veel activiteiten en dingen om te bekijken. Ze hebben prachtige accommodaties geboekt en wij staan vaak vlakbij op een camping, lekker in ons eigen bed slapen. Een paar keer hebben wij ook zo'n luxe kamer, absoluut heerlijk! Voordat we weg gingen zei iedereen, ah dat is vast lekker af en toe. Maar toch merken we dat we daar nog altijd niet perse behoefte aan hebben. Ons eigen bed uitklappen is zo snel gedaan en dan liggen we er gewoon hartstikke lekker in. Er is ook niks lekkerder dan wakker worden en gelijk buiten zijn, wat hebben we toch eigenlijk een goed leven!

We gaan bijna elke avond uit eten, want als je op vakantie bent doe je dat natuurlijk lekker! Blijken we ook niet meer aan gewend. Na een aantal dagen wilden we gewoon graag weer koken met onze potjie. Gelukkig vond de familie dit een goed idee, de mannen lekker hout verzamelen, vuur maken, potjie maken, braaien en daarna nog kletsen bij het vuur. En wij vrouwen? Wij drinken wijn! Het viel zo goed in de smaak dat we de volgende dag weer potjie moesten maken. Echter de potjie van Mattie overtreft alles. We hebben Maarten zijn familie een middag meegenomen naar mijn gastgezin/familie in Swellendam. Daar hebben we dus zo'n eerder genoemde bijzondere braai georganiseerd. Voor hen een hele belevenis, al die mensen die af en aan komen, het zooitje ongeregeld wat rond loopt, die kinderen die overal en nergens rond rennen en het geweldige eten. Het is voor mij altijd leuk om te laten zien waar ik gewoond heb en wie de mensen zijn om wie ik geef. Vergeet alleen soms dat het voor andere een echte cultuurshock kan zijn, oeps, mijn fout.

We doen veel leuke dingen, wijnproeven, boottochtje, kayakken, safari's, pinguins kijken en nog veel meer gave dingen. Hoe goed Maart zijn ouders ook hun best hadden gedaan om de vakantie niet te vol te plannen, mislukt. Dat krijg je er natuurlijk ook van als je naar zo'n leuk land op vakantie gaat. Het is lekker druk en wij staan weer in standje versnelling. We raken er al bijna aan gewend! De afgelopen maanden hebben wij mega veel moeten onderhandelen, over werkelijk alles. Er was echter één ding waar we nooit over hoefden te onderhandelen, souvenirs. Simpelweg omdat we die gewoon niet kopen, geen geld voor, geen ruimte voor en ook geen behoefte aan. Deze twee weken haalt Maart haalt al zijn geleerde onderhandelskills van de afgelopen maanden te voorschijn en onderhandelt keihard over elke souvenir die zijn moeder wil kopen. Aafke is het niet altijd een met hoe hard Maart onderhandelt, ze gunt die mensen ook wel wat. Wij willen vooral niet het dubbele betalen. Als er weer eens de zoveelste souvenir gekocht moeten worden bij een toeristische attractie verlangen we even heel erg terug naar West Afrika. Waar eigenlijk geen toeristen zijn en ze je niet proberen een kralenbeeldje te verkopen maar je alleen over je tomaten moet onderhandelen.

We zijn inmiddels al twee maanden in het zuiden maar het lijkt erop dat we niet echt kunnen wennen aan het “westerse leven”. We hadden veel minder moeite met aanpassen in West Afrika. Natuurlijk verlangden we daar ook best af en toe eens naar een normale wc, een douche, waren supermarkten de hemel op aarde en een weg zonder potholes een droom. Uiteindelijk is het denk ik toch altijd dat je verlangt naar dat wat je niet kunt hebben op dat moment. Dan zit er dus niks anders op dan maar gewoon genieten van wat we nu allemaal hebben en toen misten!

We genieten dus nog maar even extra van de luxe hotelkamers en het eten en het gezelschap van de familie. We sluiten de vakantie met hen af in Addo Elephant ParK. De eerste dag hebben we een safari in een veel te grote bus vol met scholieren, waar wij van alles wilden vragen aan de gids hadden zij natuurlijk totaal geen interesse. Toen we de volgende ochtend weer een safari gingen doen en we maar met een heel klein groepje bleken te zijn heb ik bijna gesmeekt om ons met de kleine wagen te laten gaan. Dit was zo gaaf! De gids nam ons mee naar alle kleine paden, de wegen waar hij eigenlijk niet in mocht en we konden zoveel vragen stellen als we wilden. We zagen weer enorm veel dieren, natuurlijk super mooi. Zoals altijd vond Maarten het niet zo spannend dus die bleef de tweede safari lekker uitslapen....

Na twee weken nemen we in Port Elizabeth weer afscheid van de familie. We hebben enorm leuke en gezellige weken gehad en het was bijzonder om hen het land te kunnen zien waar wij zo gek op zijn! Andries, Aafke, Ellen, Wouter, bedankt voor twee super weken. Tot over een aantal maanden weer!

In Port Elizabeth gaan we weer eens naar de garage. Deze keer uit voorzorg, er zijn een paar kleine dingetjes die we niet helemaal vertrouwen en het lijkt ons slim om eens niet tot het laatste moment te wachten, het moment dat het al stuk is dus.. Vanuit daar rijden we direct richting George, er is werk aan de winkel. Ik heb zelf in Swellendam gewoond in de tijd dat ik in Zuid Afrika was. Door verschillende redenen heeft Monien vier jaar geleden besloten dat zij niet langer in Swellendam kon blijven en zijn ze naar George verhuisd. Okkie wilde dit niet en direct nadat Monien overleed heeft hij de huur opgezegd. 1 december moesten ze dan ook het huis in George uit, 1 januari kunnen ze pas het huis in Swellendam in, ze moeten dus een maand overbruggen bij oma thuis. De week dat wij er zijn moet er dus ingepakt worden en de kinderen moeten ondertussen ook hun examens nog af maken. Het is een erg drukke week, vol met frustraties voor ons. Ik ga hier niet teveel over schrijven maar het kwam er ongeveer op neer dat wij moesten inpakken terwijl Okkie leuke dingen ging doen. We hebben er dus voor gezorgd dat alle belangrijke spullen van Monien veilig ingepakt waren en dat de kinderen hun spullen klaar hadden staan. Daarna hield het voor ons echt op. Toen iedereen de avond voor de verhuisdag lekker de deur uit ging om leuke dingen te doen, besloten wij dat ook te doen! Eindelijke en avond met z'n tweeën. Eigenlijk hadden we die ook wel echt even nodig. Lekker ergens eten, wat biertjes drinken en een beetje luisteren naar live muziek. Daar wordt het tussen ons vanzelf weer een stuk gezelliger van! We konden er weer tegenaan. De volgende dag zouden we nog meerijden naar Swellendam om alle spullen te verhuizen, de frustratie om bepaalde dingen was echter zo hoog opgelopen dat, hoe spijtig ook, wij die middag richting Krugerpark zijn vertrokken.

Daar zijn we nu naar onderweg. We hebben ruim tien dagen de tijd en doen dus lekker rustig aan. Elke dag rijden we een uurtje of 2/3, we stoppen onderweg en genieten van het prachtige uitzicht overal. Al vanaf het moment dat we in George aan kwamen hadden we een heel klein lekje, we dachten dat we dat wel even zelf konden maken. Niet dus. Als we een stuk onderweg zijn blijkt dat de olie er inmiddels uit spuit en we dus echt een oplossing moeten vinden. We besluiten naar een garage te gaan, de volgende dag want het is nu zondag. In het dorpje waar we gestopt zijn bleken ze het natuurlijk niet te kunnen maken dus we moeten olie bijvullen en eerst nog even 250 kilometer door rijden naar het volgende grote dorp. Daar aangekomen worden we langs zes verschillende garages gestuurd en niemand denkt ons te kunnen helpen. We worden er weer eens moedeloos van en zien onszelf alweer dagen wachten op een onderdeel in dit veel te kleine dorpje waar niks te doen is. Tot blijkt dat er een Land Rover monteur is! Komen ze nu mee, drie uur later...... Hij ziet het wel zitten en wil ons gewoon helpen, helaas duurt het wat langer om het onderdeel los te krijgen, overal zit een klein beetje zand van al onze avonturen. We moeten dus toch nog wel even een nachtje blijven maar kunnen gewoon voor de garage parkeren, prima oplossing. We zitten rustig voor onze auto als het steeds wat harder begint te onweren, we zien onszelf straks al de hele avond in de auto zitten. Dan komt ineens de eigenaar van het terrein aan en biedt ons een van haar guesthouses aan. Ze gelooft heel erg in “wie goed doet, goed ontmoet” en hoopt dat er mensen hetzelfde voor haar kinderen zullen doen op een dag als het nodig is. Ze rijdt ons naar haar guesthouse, geeft de sleutels van haar auto zodat we die kunnen gebruiken die avond en wenst ons veel plezier. Wauw. Wat een mens. We zijn eigenlijk de hele avond onder de indruk van dit wederom mega lieve gebaar en bespreken nog eens hoeveel lieve mensen we eigenlijk al hebben ontmoet. Het is ongelooflijk hoe graag mensen ons willen helpen tijdens deze reis en hoeveel liefde we al hebben ontvangen. Dit is toch wel echt een mooie levensles die we heel erg graag mee willen nemen naar huis, het kan echt geen kwaad om iemand een keer voor het eten uit te nodigen of een slaapplek aan te bieden als dat nodig is. Als we de volgende ochtend terug komen laat ze ons nog lekker in haar appartement wachten en krijgen we nog een fles wijn mee voor onderweg. Wil niet iedereen een beetje zijn zoals zij is?

Gelukkig kunnen we die ochtend om 09.00uur alweer weg, we gaan weer door! We bezoeken de Valley of Desolation, een prachtig uitkijkpunt en rijden langs en over de Gariepdam, wat een enorm ding. We zijn de afgelopen maanden al meerdere keren langs of over een dam gereden. Door de droogte die heerst in het zuiden van Afrika is daar echter vaak vrijwel niks te zien, het staat gewoon droog. Het was dan ook voor ons een aangename verrassing dat er bij deze dam nog wél water in het meer stond! De droogte beïnvloed iedereen. Het drinkwater is op zich nog niet het probleem, zoveel kunnen ze nog wel produceren. Het probleem is het water voor de boerderijen. Doordat er geen regen valt groeien de gewassen niet maar ook de vegetatie groeit niet. De vegetatie is weer nodig om ervoor te zorgen dat het vee genoeg te eten heeft en lekker groeit. Dit heeft dus vervolgens weer invloed voor de rest van het dorp, het vlees, de groente en granen wordt duurder en zij kunnen dit niet meer betalen. Daarnaast maakt de overheid een enorme bende van de elektriciteit en de watervoorziening. In het dorp waar we bij de garage staan praat ik met een vrouw die verteld dat er drie weken geleden een lek is ontstaan in een waterleiding en de helft van het dorp dus nu al drie weken zonder water zit. Ze weet niet hoe lang het nog gaat duren. Een paar keer in de week komt er een vrachtwagen door het dorp met water, maar dit water is natuurlijk weer enorm duur. De families krijgen steeds grotere problemen en ondertussen lijkt het alsof ze niks doen om het probleem op te lossn. Of dat zo is, is natuurlijk moeilijk in te schatten maar het blijft natuurlijk wel gek dat er al drie weken geen water in zo'n dorp is. Daarnaast hebben ze hier ook “loadshedding”. Ze hebben wat? Loadshedding. Doordat het bij de electriciteitscentrale een grote bende is, is er niet genoeg elektriciteit voor iedereen. Wat houdt dat precies in? Door heel Zuid Afrika en Namibië zijn er regelmatig dagdelen dat je helemaal geen elektriciteit hebt. Meestal duurt dit drie tot vier uur en dit kan op allerlei verschillende tijden van de dag zijn. De meeste bedrijven hebben dus inmiddels een generator aangeschaft want die kunnen natuurlijk niet vier uur zonder elektriciteit. Zo'n generator kost weer bakken met geld en hem laten lopen kost heel veel diesel. Resultaat de bedrijven hebben het zwaar, gooien de prijzen weer omhoog en de lokale bevolking en de ondernemers hebben hier enorm veel last van. Eerst dachten wij dat het gewoon een soort besparing is, blijkt dat er openlijk is toegegeven dat er grote fouten worden gemaakt, teveel achterstallig onderhoud etc. is. Inmiddels raken wij hier allemaal aardig aan gewend maar voor ons is het makkelijk. Wij hebben onze eigen stroombron in de auto en wij hebben genoeg geld om water te kopen mochten we onze LifeSaver Jerrycan niet kunnen vullen. Voor de lokale bevolking is dit natuurlijk lang niet zo makkelijk en pure ellende, verschrikkelijk.

De dagen hierna merken we echter helemaal niks van de heersende droogte, gelukkig voor de mensen hier! Het regent aan een stuk door, tenminste motregen. Het is midden in de zomer en wij zitten in de kou en de regen. We vinden er niks aan en kunnen niet wachten tot we weer mooi weer krijgen. Toch beseffen we inmiddels een heel stuk beter hoe belangrijk deze regen is en zijn we samen met de mensen blij dat het toch valt. We rijden richting Golden Gate National Park, twaalf jaar geleden ben ik daar samen met mijn ouders geweest en ik kan mij herinneren dat het er prachtig was, dat vindt Maart vast ook leuk! Helaas is het dus vreselijk grauw weer en is het nu helemaal niet zo prachtig als we hadden gehoopt, we niksen maar een dagje bij het haardvuur terwijl ik mijn blog schrijf. De volgende dag klaart het op, maken we nog even een prachtige wandeling door de Golden Gate en rijden dan weer door naar Johannesburg.

In Johannesburg zijn we nu, vanochtend zijn we eerst even langs de Eezi Awn fabriek geweest. We hebben voor onze reis een nieuwe Eezi Awn Jazz 1400 gekocht bij daktent.nl. We zijn echt super blij met de tent, hij slaap lekker, is makkelijk op te zetten en hartstikke droog vanbinnen. Helaas hadden we de afgelopen tijd een paar dingetjes die niet zo goed waren, de hoes begon een beetje te lekken, er zat een gekke vouw in het matras en er verdwenen twee pinnetjes waar de stokken in moesten. Irritant dus maar niet zo erg dat de tent onbruikbaar was geworden. Nu wisten wij dat de fabriek in Johannesburg zit. We hebben dus even contact gehad met daktent.nl en zij hebben de fabriek geïnformeerd dat wij langs kwamen. Dat wij vanmorgen aankwamen kregen we dus direct een nieuwe hoes, een nieuw matras en de pinnetjes werden gemaakt! Binnen een uur stonden we weer buiten met een praktisch nieuwe tent. Bedankt voor de perfecte service daktent.nl en Eezi Awn!

Hierna zullen we richting het Krugerpark rijden, wat we daar gaan doen? Knuffelen met vrienden, vriendinnen en mijn kleine vriendje, we gaan wijntjes drinken, zwemmen, uren kletsen, braaien, potjie maken, misschien nog even op safari maar vooral heel veel samen zijn. Daarna zullen we Claudia ophalen op het vliegveld in Johannesburg om de feestdagen door te brengen met mijn kleine stoere zusje. We zullen kerst vieren in Swellendam, oud en nieuw in Kaapstad en tussendoor vooral een beetje feesten, mooie dingen bekijken, veel te veel biertjes drinken en genieten van het gezelschap van die kleine smurf!

Jullie begrijpen vast dat er voorlopig dus geen nieuwe blog in zit, ergens half januari mogen jullie weer beginnen te klagen, goed? Dan horen jullie dan ook hoe het afgelopen is met de verlenging van ons visum... Pompompom!