Het hart van Afrika

Na Botswana hadden we een dilemma. Er waren nog maar zeven weken over van onze reis en we wilden nog zoveel doen. We besloten via Zambia en Zimbabwe vrij snel door te rijden naar Malawi, daar een weekje door te brengen om vervolgens nog ongeveer vijf weken op de prachtige witte stranden van Mozambique door te brengen.

We nemen samen met Joep en Anique de grens naar Zambia. Daar aangekomen worden we direct belaagd door fixers, mensen die al het werk voor je op de grens willen doen. We zijn weer terug in het echte Afrika! De fixers vertellen ons dat het wel eens een van de moeilijkste grenzen van Afrika zou kunnen zijn en dat wij echt hun hulp nodig hebben. Nou, dat bepalen wij zelf wel. We gaan natuurlijk gewoon zelf de grens doen, zoals we het afgelopen jaar altijd gedaan hebben. Er zijn inderdaad veel posten waar we langs moeten en veel stempels die we nodig hebben. Moeilijk is het echter niet, de mensen zijn aardig, behulpzaam en niemand vraagt om extra geld. Als we klaar zijn en terug komen bij de auto's komt het irritantste gedeelte eigenlijk. Ze hebben onze auto gewassen. Klinkt ideaal natuurlijk maar uiteraard willen ze daar geld voor hebben. Dat gaan wij dus niet betalen, we hebben hen tenslotte niet gevraagd om de auto te wassen. Ze hebben er in heel Afrika een handje van om werk voor jou te doen zonder dat je erom vraagt en je vervolgens om geld te vragen. Je auto wassen, je tassen dragen, je de weg wijzen, helpen op de grens. We betalen hen dus natuurlijk niet en levert dat de nodige discussie op. Ze laten het even rusten en proberen op een andere manier geld te krijgen, door ons een brandblusser en veiligheidsdriehoeken te verkopen. Wij hebben die niet en ze zijn inderdaad verplicht in de aankomende landen maar we hebben absoluut geen zin om ze van deze gasten te kopen. Ik loop naar een official van de grens en vraag of we gecontroleerd gaan worden voordat we in het volgende dorp zijn. Ze geeft aan dat we absoluut niet bij deze gasten moeten kopen omdat ze veel te duur zijn en we voor het dorp geen controle tegen komen. Dat is dan geregeld. De gasten proberen toch nog een keer geld te krijgen voor het wassen van de auto. Ze geven bij ons aan dat Joep en Anique 100 pula (€8,00) hebben betaald, daar trapten wij natuurlijk niet in, zij hadden helemaal geen pula's meer! Klaar dus met deze grens, we zwaaien vriendelijk gedag en gaan ervandoor.

In Zambia/Zimbabwe gaan we naar de Victoria Falls. Nog zo'n gekoesterde droom van mij. We gaan samen met Anique en Joep heel erg vroeg op pad, hopende dat het dan nog niet zo druk is op zondag. Het is een prachtige stralende dag maar toch hebben we onze regenjassen mee, voorbereidt op wat komen gaat. Om aan de kant van Zimbabwe te komen moet je door de grens en dan de brug over. Wij zijn met z'n vieren in een druk gesprek terwijl we die brug op lopen. Op het moment dat we op de brug aankomen valt er een stilte. Niemand weet meer waar we het over hadden en staat vijf minuten lang ademloos naar dit enorme natuurgeweld te kijken. Vanaf hier is het al prachtig en dan zijn we er eigenlijk nog niet eens. We lopen door, besparen natuurlijk op een taxi, en uiteindelijk komen we bij de ingang aan. Dit lijkt een enorme toeristische attractie te zijn, daar hebben we dus écht geen zin in.... Als we door lopen blijkt dat dit hier helemaal niet het geval is. Er is een mooi pad gemaakt en er zijn uitkijkpunten maar alles is van natuurlijke materialen en er zijn eigenlijk bijna geen mensen. Op de meeste plekken staan wij gewoon helemaal alleen naar al het water te kijken, dit geeft het gevoel alsof wij alleen op de wereld zijn met al dit water, geweldig! De waterval is enorm en de spray nog intenser. De spray kan wel tot 400 meter boven de watervallen uitkomen en dan op bijna 50km afstand gezien worden. Klinkt mega vet. Resultaat, als je er voor staat zie je soms gewoon helemaal niks! Wij hadden best veel geluk. Het eerste stuk van de watervallen is sowieso heel duidelijk te zien, wij begrepen ook nog steeds niet zo goed waarvoor wij onze regenjassen mee moesten nemen. Tot we een stukje verder lopen. Op de uitkijkpunten kom je dusdanig dichtbij de watervallen dat er een ware stortbui over je heen valt. Je bent echt direct doorweekt! Maar we hebben geluk, heel regelmatig trekt de spray even op, je krijgt dan een prachtige uitzicht op het enorme water en de kracht waarmee dat naar beneden komt.

Vele van jullie zullen al eens bij de Iguazu falls of de Niagara falls zijn geweest. Samen met de Victoria falls zijn dit de meest bekende watervallen ter wereld. Anique had de Iquazu falls gezien en ik zelf de Niagara falls. Beide vonden we dat deze absoluut niet met de Victoria falls te vergelijken waren en waren we nu weer net zo onder de indruk. Deze watervallen hebben in vergelijking allemaal in iets het "meeste";

Hoogte Breedte Volume

Victoria falls 108m 1708m 1088m3/s

Iguazu falls 82m 2700m 1746m3/s

Niagara falls 41m 1203m 2407m3/s

Na de Victoria falls nemen we afscheid van Joep en Anique. Zij gaan tijd doorbrengen in Zambia, terwijl wij vrij snel door zullen rijden naar Malawi. We hebben het tempo er lekker in en binnen twee dagen zijn we in Zimbabwe/Harare. We hebben besloten via Zimbabwe te rijden, ondanks dat dit omrijden is. Er gaan veel negatieve verhalen rond over Zimbabwe maar toch hadden we ook al best wat positieve berichten gehoord en we waren erg benieuwd naar hoe wij dit zelf zouden ervaren. De natuur in Zimbabwe is werkelijk prachtig! Heel erg veel bergen met de meest mooie uitzichten, gewoon doorheen rijden is al een feestje. Omdat tanken vrij lastig is in Zimbabwe kozen we een route van 650 kilometer, zodat we dit precies met één tank zouden redden. Je kunt best tanken in Zimbabwe maar dat kost ongeveer €1,60 per liter, die je in dollars moet betalen en je kunt maximaal 20 liter tanken. Bedragen die wij in Nederland wat hoog vinden maar die niet heel gek zijn. Voor Afrikaanse landen is dit natuurlijk bizar, waar de prijs bijna overal onder de euro ligt. Daarnaast zijn er ook tankstations waar je voor omgerekend €0,65 per liter kunt tanken, deze moet je dan in bonden betalen en ook hier mag je maximaal 20 liter tanken. Snappen jullie het nog? Wij eerst ook niet. Toen we dus in Harare aan kwamen zijn we eigenlijk direct op zoek gegaan met lokale mensen om erachter te komen hoe het precies zit met het tanken en het geld probleem in Zimbabwe.

De nieuwe president is momenteel hard aan het werk om de troep op te ruimen van onze geliefde Mugabe. Doordat hij ruim dertig jaar aan de macht is geweest heeft hij een behoorlijke troep achter kunnen laten en dit is natuurlijk niet in een paar maanden opgelost. Daar is nu tijd voor nodig. Een van de belangrijkste punten op dit moment is om een eigen sterke munt te krijgen. In Zimbabwe werd lange tijd voornamelijk gebruik gemaakt van de Amerikaanse dollar. De lokale bevolking vindt dat fijn omdat de dollar natuurlijk vrij stabiel is, in tegenstelling tot hun eigen bonden, de ene dag is 20 bond '$1, de volgende dag is 25 $1, dit wisselt elke dag heel sterk. Door de brandstof te subsidiëren maar dit alleen met cash bonden te laten betalen moet de lokale bevolking wel zorgen dat ze bonden hebben en kunnen ze steeds minder met hun dollars. Hetzelfde geldt voor veel grote winkels, ook daar mag je alleen nog met bonden betalen.

Voordat je naar Zimbabwe gaat wordt er gewaarschuwd dat je dollars mee moet nemen en die zijn absoluut handig in sommige gevallen maar beter is het dus om lokaal geld te wisselen aan de grens en dit uit te geven in het land.

Harare is een grote stad en meestal zijn de steden in Afrika niet echt mooi, niet heel prettig om te zijn en eigenlijk gewoon een beetje een troep. Dit hadden wij dan ook van Harare verwacht. Blijkt dat Zimbabwe, ondanks de problemen die ze hebben, eigenlijk best een rijk land is. Harare is dan ook een prachtige stad. Er staan echt geweldig mooie gebouwen en het is heel erg groen. De mensen die we ontmoeten zijn echt heel erg vriendelijk en lijken veel beter onderwezen dan we in vele andere landen hebben gezien. Wat is Zimbabwe/Harare een welkome verassing voor ons! Mochten we ooit nog een rondje aan deze kant van Afrika gaan doen gaan we zeker kijken hoe we meer van het land kunnen zien, zonder met een lege tank te staan....

We rijden van Zimbabwe naar Malawi en daarvoor doorkruisen we een stukje Mozambique. De grensovergang is zoals een echte Afrikaanse en kost ons veel tijd en gezeur. Na 4 uur zijn we eindelijk is Mozambique en slapen we een nachtje in Tete. Tete is zelf niet heel bijzonder maar er hangt wel een gezellig sfeertje. We vinden een camping aan de rivier met uitzicht op de brug en de ondergaande zon. Een prachtig plekje maar van ellende gaan we om 20.00 naar bed, veel te veel muggen! We overwegen om toch onze Malaria tabletten weer te gaan slikken, als we op dit tempo gestoken gaan worden als we in Mozambique zijn gaan we die Malaria zeker weer oppikken.

Van Tete rijden we in één keer naar Lake Malawi. Malawi wordt ook wel het hart van Afrika genoemd en je voelt en ziet direct waarom. Allereerst is de omgeving echt prachtig, het is bijna niet uit te leggen en onmogelijk op foto's vast te leggen maar aan het einde van de dag kon ik wel janken van geluk, zoveel moois op een dag was bijna gewoon te veel! Het Lake Malawi is een pareltje. We wanen ons een klein beetje in Thailand, tenminste hoe wij ons voorstellen dat de eilanden in Thailand eruit zien. We komen bij een lodge terecht waar we op een grasveld kunnen slapen. Er zijn nog meer reizigers dus we vermaken ons prima in de bar of op het strand. We wandelen door het kleine dorpje van Cape Macclear en maken kennis met de lokale bevolking. We besluiten snorkels en brillen te kopen, die gaan we de komende tijd nog wel regelmatig gebruiken. Maart vraagt wat rond op straat en komt mij ophalen omdat we naar de andere kant van het dorp gaan lopen om ze daar op te halen. De twee gasten die ons mee nemen praten aan een stuk door en wijzen alle belangrijke winkeltjes in het dorp aan. Ik zeg nog tegen Maart; "Never trust a Rasta", dat hebben we in het begin van onze reis geleerd en eigenlijk blijkt dat altijd waar te zijn. Deze keer niet anders. We komen bij de strandbar aan en daar moeten wij even wachten dan gaan zij het halen. Wij vinden het al vrij bijzonder dat ze ergens snorkels en duikbrillen vandaan moeten halen.... Al snel werd duidelijk dat het hier niet om duikbrillen ging maar om wiet, klein misverstandje.. Waren we weer het hele dorp door voor niks. Gelukkig konden we ze uiteindelijk toch nog ergens anders vinden.

Het is echt een feest om in Malawi te zijn. De mensen zijn reuze vriendelijk. Langs de kust van het meer zitten natuurlijk allemaal lodges etc. Toch voelt het hier helemaal niet toeristisch aan omdat het meeste redelijk gebouwd is in de stijl van het dorp en er zijn op dit moment helemaal niet veel toeristen. Net zoals heel veel plekken in Afrika leeft dit plekje van de toeristen en vrijwilligers die hier hun geld uit geven. Om ervoor te zorgen dat iedereen een eerlijke kans krijgt hebben ze afspraken gemaakt. Ze wisselen elke week van kraampje. Hierdoor verkopen ze elke week op een andere plek andere producten waardoor iedereen af en toe voor dat hele dure hotel staat. Daarnaast werken ze ook in teams waardoor ze ook wat verdienen als hun collega in het kraampje staat. Dit werkt ook zo met boottochtjes, wandeltochten en duiklessen. Wat een samenwerking!

We besluiten om op maandag een boottochtje te doen over het meer. We varen naar een eiland, zwemmen en snorkelen met de mooiste vissen, voeren zeearenden en springen van rotsen af. Of tenminste bij de eerste rotsen waar ik op stap glij ik uit en komt mijn voet tussen twee rotsen vast te zitten, hierna zit het er helaas niet meer in om nog verder te klimmen dus alleen Maarten springt van rotsen af. We genieten van deze heerlijke dag en het contact met de lokale bevolking.

En dan, als we terug komen bij de lodge, nemen we een drastisch besluit........