.png)
Jullie hebben een tijdje niks gehoord van ons, zo gaat dat blijkbaar som ineens....
Sinds een aantal maanden hoorden wij natuurlijk steeds meer over het Corona-virus. Zoals vele vonden wij het maar "een griepje". We leefden in een mooie bubbel met elkaar en alle mooie dingen die we zien. Het nieuws volgden we het afgelopen jaar eigenlijk sowieso nauwelijks en dat is best lekker. Langzaamaan werd het over de hele wereld serieuzer en uiteraard begonnen wij ook de gevolgen van deze crisis in te zien maar wij hadden nog niet het gevoel dat dit voor ons ook gevolgen zou hebben. Tot Maarten sinds we de Victoria Falls verlieten steeds vaker nadacht over de gevolgen die dit voor ons zou hebben. Elke keer als hij zei dat er een kans was dat wij wel eens eerder naar huis zouden moeten riep ik geïrriteerd "we gaan niet naar huis, we hebben het hier goed!". Toch raakten we samen steeds vaker in gesprek over de situatie, begonnen we meer het nieuws te volgen en begonnen de lokale mensen ook steeds meer de gevolgen in te zien.
Op het moment dat we van Harare (Zimbabwe) naar Cape Macclear (Malawi) reden vonden wij het voor het eerst niet zo prettig dat we twee dagen geen internet hadden en niet op de hoogte waren van de situatie in Nederland en de rest van de wereld. Zoals jullie in de vorige blog hebben gelezen genoten we volop van het prachtige Lake Malawi. Deze dagen werden echter steeds meer overschaduwd door het Corona-virus. We waren niet de enige reizigers en waar we de eerste dag nog grapjes konden maken begon de ernst steeds meer door te dringen. Zondag middag, met een goede kater, duiken we het meer in om af te koelen en hebben we er maar eens een goed gesprek over. Daarin geeft Maart aan dat de situatie wel eens zou kunnen gaan escaleren. Wij zitten nu op een prachtige plek, waar helemaal niet zo veel mensen zijn en wij ons best een tijdje zouden kunnen vermaken. Toch betekent zo'n plek ook dat er vrijwel geen gezondheidszorg is, heel erg veel armoede ontstaat in een crisis en dit voor veel onrust kan zorgen. Toch wel iets om goed over na te denken. Maar niet nu, nu even zwemmen. Morgen nog een boottocht, daarna kunnen we weer verder kijken toch?!
Nog altijd zijn we dus nog niet op het punt van daadwerkelijk snel naar huis gaan. Die avond kletsen we met andere reizigers en die geven ineens aan ook na te denken over naar huis gaan. Hmm, die hadden we even niet aan zien komen. Moeten we ons daar dan daadwerkelijk mee bezig gaan houden?
Die avond horen we dat alle scholen, kinderopvang en horeca dicht gaan. Nederland neemt het écht serieus. In bed lig ik lang wakker, ik speur het hele internet af naar informatie over de maatregelen in Nederland, de kansen dat het in Afrika terecht gaat komen, het internationale vliegverkeer, de cijfers in Italië en de rest van Europa. Het maakt mij best bang. In Malawi lijken we toch echt beste te zitten op dit moment, hier is het leven mooi, de zon schijnt en de mensen willen ons daar graag hebben. Daarentegen heeft Malawi nog geen testmogelijkheden en maar drie IC-bedden voor 18 miljoen mensen, ook niet ideaal.
We maken maandag een mooie boottocht waar we van genieten. Toch zijn we ondertussen ook met Corona bezig. Zodra ik zeg dat ik naar huis wil, zegt Maart dat hij denkt dat we in Malawi beter zitten. Als ik zeg dat we misschien toch moeten blijven zegt Maart dat als het toch naar Afrika komt we hier ook niet goed zitten. We komen eigenlijk dus gewoon niet op dezelfde lijn die dag. Als we van de boot komen hebben de andere toeristen een ticket naar huis geboekt. We overleggen met hen, met elkaar, met de eigenaar, met de lokale vrienden die we daar hebben, en met elkaar. Rutte spreekt het Nederlandse volk toe, we moeten voor groepsimmuniteit gaan. Mozambique gaat de grenzen een deze dagen sluiten, tenzij je twee weken in quarantaine gaat, Tanzania was allang dicht. We zoeken tickets en een oplossing voor de auto. We drinken bier, we maken potjie, bellen onze ouders en een vriend bij KLM.
We komen er niet uit.
Maart denkt dat we gewoon toch maar een paar dagen moeten afwachten en kijken hoe de situatie zich ontwikkelt. Ik wil nu een beslissing maken. Óf we gaan naar huis óf we blijven hier en gaan hier zoeken naar de beste oplossing voor lange termijn. Uiteindelijk maken we die avond rond 20.00 uur de beslissing.
We gaan naar huis en wel nu.
Dit betekent heel snel handelen. De vluchten worden steeds duurder en je moet steeds vaker overstappen. Vanuit Zimbabwe zijn de vluchten al wat betaalbaarder en gunstiger. In Harare hadden we iemand ontmoet die toen had aangegeven interesse te hebben in onze auto. Een paar appjes later en de auto was verkocht. Ver onder het bedrag dat we hadden gehoopt maar hé, verkocht! Op naar Zimbabwe dus. Dinsdag vertrekken we om 05.30uur om een rit van 770 kilometer te gaan maken. Waar je in Europa daar binnen 8 uur zou zijn is dat in Afrika even anders. We hebben eigenlijk nog nooit zoveel kilometers gemaakt op een en dan hebben we ook nog eens twee grensovergangen.... We rijden flink door, gelukkig hebben we de weg al eens gereden en weten we dat dat kan. De grenzen duren natuurlijk weer veel te lang, we hebben ruzie en ik word er weer uitgezet. Blijkbaar is het niet normaal dat je verwacht dat iemand naar je luistert als jij praat?! We dimmen een beetje in, het is nu essentieel dat we niet geweigerd worden, en crossen weer door. Om 19.30 komen we uitgeput in Harare aan, halen snel wat eten en dan staat de volgende uitdaging voor ons klaar; een ticket boeken!
We zoeken, zoeken, zoeken, krijgen enorm veel hulp vanuit huis maar het is niet makkelijk. Er zijn al veel vluchten gecancelled. Sommige maatschappijen staan op het punt van cancellen en sommige landen op het punt van een lockdown, we willen niet te lang wachten dus woensdag avond of donderdag vliegen. We moeten goed nadenken over alle risico's, ergens vast zitten op een vliegveld lijkt ons al helemaal niks. Uiteindelijk vinden we voor donderdag een vlucht naar Brussel, via Ethiopië. Vanaf Brussel komen we vast thuis!
We hebben met de verkoop van onze auto ook twee nachten in een kamer mee onderhandeld. Woensdag slapen we een beetje uit en pakken vervolgens de auto uit en onze tassen in. We kunnen al onze spullen (tent, gaststel, eten etc) nog voor een klein bedrag verkopen en uiteindelijk zit de rest netjes in twee tassen. Inmiddels voelt Maarten zich niet lekker, erg snotteren en hij heeft zelfs een beetje koorts. We maken ons zorgen, nog niet omdat hij Corona zou kunnen hebben, dat is nog helemaal niet geconstateerd in die landen, maar omdat hij zo natuurlijk nooit mag gaan vliegen! Ik ren naar de apotheek en haal nog flink wat aspirines en als ik er dan toch ben koop ik ook maar een paar flesjes desinfecterende handgel. Ik laat Maart die dag zo veel mogelijk met rust in de hoop dat hij een beetje op knapt. Wij zullen hoe dan ook naar huis vliegen.
Donderdag is het zo ver. Maart rust nog een beetje uit en slikt genoeg aspirines, we pakken de laatste dingetjes, maken de autopapieren in orde en dan is het zo ver. Op het vliegveld in Zimbabwe merken we eigenlijk helemaal niks van de hele crisis. We checken makkelijk in, drinken nog even een biertje en stappen zonder problemen het vliegtuig in. Ethiopië is een ander verhaal. De hele luchthaven is vol, de barretjes lopen over van de mensen en ook op de gewone bankjes kun je eigenlijk niet zitten zonder te moeten knuffelen met je buurman. We verbazen ons want al deze mensen zitten in het vliegtuig met mondkapjes, duikbrillen en handschoenen. Zodra we het vliegtuig uit komen moeten we in een rij staan met makkelijk 800 mensen, iedereen staat gezellig dicht tegen elkaar en Corona moet zich hier mega snel verspreiden, best een vreemd gevoel. In het volgende vliegtuig stappen we ook weer in zonder problemen, niemand die checkt of Maarten koorts heeft! Wat een opluchting toen ons vliegtuig naar België vertrok. Hoe dan ook, vanaf daar zou het goed komen.
Vanaf België hadden we een trein geboekt naar Schiphol waar we opgehaald zouden worden. In Ethiopië checken we nog even de treinen en die gaan de volgende ochtend nog steeds, gelukkig. Als we naar de treinen lopen blijkt dat onze trein helemaal niet gaat.... We maken die dag nog een hele wereldreis in een dag om naar Haarlem te komen, waar we inmiddels met onze ouders hebben afgesproken. Terwijl we in de trein zitten voelt het ineens wel echt, ik wil helemaal niet naar huis, wil liever nog even extra trein nemen om het thuis komen uit te stellen, zo werkt dat natuurlijk niet. Op station Haarlem staan onze ouders met z'n vieren, is dat even anders dan we hadden verwacht. We zagen het al helemaal voor ons; we zouden een ticket naar huis boeken in het weekend zodat iedereen vrij is en er een groot welkomstcomité op Schiphol kon staan. Die avond gezellig een borrel met iedereen in de tuin. Hopelijk een dag of twee later Koningsdag waar we de rest van al onze vrienden/familie/kennissen tegen zouden kunnen komen. Datzelfde weekend zouden we nog ons huis in kunnen, omdat onze vrienden vast zo lief zouden zijn geweest om onze spullen alvast klaar te zetten om vervolgens een maand lang leuke dingen met iedereen te doen. Niets van dit alles. We moeten het doen met heel veel telefoontjes en lieve kaartjes.
We knuffelen even met onze ouders maar eigenlijk voelt dat niet goed, openbaar knuffelen wordt inmiddels niet meer heel erg gewaardeerd en daarnaast zouden wij inmiddels het virus onderweg wel opgepikt kunnen hebben. Omdat Maarten niet helemaal lekker is rij ik in mijn eentje door naar opa, eerst opa begroeten voordat we veel andere mensen zien. Thuis wacht mijn gezin en 's avonds zien we Maart zijn gezin. We trekken voorlopig in bij Maarten zijn ouders, krijgen hier een klein woonkamertje en een slaapkamer en ineens zijn we weer thuis.
Die eerste nachten word ik regelmatig wakker, ik heb frisse lucht nodig! Het is -10 maar de balkondeur moet open, ik wil buiten slapen! Ik wil overdag ook gewoon buiten zijn, ondanks dat het eigenlijk veel te treurig weer is. We zien wat vrienden maar allemaal op afstand, er zijn vrienden die ons niet willen zien en vrienden die ons niet mogen zien. Het idee van naar huis komen was helemaal niet zo erg, want we zouden oneindig borrels doen met vrienden, bijkletsen met ouders, voetballen, weekendjes weg en knuffelen met veel baby's. Ook dit gaat natuurlijk nu allemaal niet. Het voelt erg dubbel voor ons. We zijn ons er heel erg van bewust dat we de goede keuze hebben gemaakt om naar huis te gaan maar we vinden het thuis op deze manier helemaal niet zo leuk. We beseffen ons elke dag dat er mensen in veel vervelendere situaties terecht komen dan wij in zitten en dat we gelukkig mogen zijn dat we onderdak hebben, veilig zijn en redelijk makkelijk naar huis konden komen. Soms overheerst dit positieve gevoel maar soms balen we ook gewoon even verschrikkelijk, net als heel veel mensen in deze periode.
Vanaf eind april zitten we weer in ons eigen huisje, tot die tijd logeerden we bij de ouders van Maarten wonen. Voordat we terug vlogen naar Nederland was ik alweer aangenomen bij de Vomar en daar ben ik nu dus 4 dagen in de week aan het werk, we zijn ons er heel erg van bewust dat we wat dat betreft veel geluk hebben gehad in deze periode. Dit betekent dat we niet ons laatste spaargeld op hoeven te maken en gewoon in ons appartement kunnen blijven wonen. Maarten is ondertussen een thuisstudie begonnen en is druk aan het rond kijken voor een baan, dit is nu natuurlijk helemaal niet makkelijk dus mocht je de gouden tip hebben, die is van harte welkom! Daarnaast wordt er lekker geklust bij vrienden en familie en meubels voor ons eigen huis, hij is voorlopig dus nog wel even bezig.
Wat de komende tijd ons gaat brengen durven we niet te zeggen, zoals niemand op dit moment. Graag zouden we onze volgende vakantie naar Mozambique boeken om daar toch die duikcursus te doen, te genieten van die cocktails op parelwitte stranden en nog even afscheid te kunnen nemen van ons prachtige Afrika avontuur. Voor nu dromen we daar nog maar even van.