Onze tijd in Ghana hadden we ons iets anders voor gesteld. De dag nadat we de wielhub hadden vervangen zouden we richting de grens van Ghana gaan. Maarten heeft dit ook gedaan, hij heeft mij alleen eerst afgezet op het vliegveld van Abidjan.
Zoals de meeste van jullie weten heb ik zeven jaar geleden zeven maanden in Zuid Afrika gewoond bij een gastgezin. Dit gezin heeft mij opgenomen alsof ik hun eigen kind ben. We hebben al die jaren minstens wekelijks contact gehad, Maarten en ik zijn een aantal keer terug gegaan en ons "doel" van deze reis was om bij hen uit te komen. De moeder van het gastgezin is heel belangrijk geworden in die korte tijd dat ik daar verbleef en ze is dit altijd gebleven. Afgelopen juni werd zij helaas, na vele medische fouten, gediagnosticeerd met uitgezaaide borstkanker. We hebben de afgelopen maanden veel contact gehad en er zijn momenten geweest dat ze heel erg ziek was maar elke keer knapte ze weer goed op. De dag van mijn verjaardag hebben we nog met beeld gebeld en toen zagen we dat het heel erg slecht met haar ging. Aangezien we eind augustus de auto zouden verschepen spraken Maarten en ik af dat we in die tussentijd naar Zuid Afrika zouden vliegen om er zeker van te zijn dat we haar nog een keer kunnen zien. Helaas kregen we niet veel later het bericht dat ze in een coma is geraakt en op 8 augustus is ze op 39-jarige leeftijd overleden. Twee uur voordat ze overleed heb ik een ticket naar Zuid Afrika gekocht, in de hoop dat ze nog wakker zou worden. Helaas waren we onderweg naar het vliegveld toen we het verdrietige bericht kregen. Maarten heeft mij op het vliegveld afgezet en vanaf toen hebben we 12 dagen zonder elkaar doorgebracht, wat best raar is als je al bijna 5 maanden 24/7 bij elkaar bent.
Na een enorm lange en emotionele vlucht kwam ik vrijdag eindelijk in George aan. Ik werd hier enorm warm opgevangen, alsof ik nooit ben weg geweest. Het proces rondom een overlijden gaat in Zuid Afrika toch wel anders dan we in Nederland zijn gewend, al heeft het ook wel veel overeenkomsten. Monien is op donderdag overleden, zaterdag mocht ik afscheid van haar nemen in het mortuarium. We hadden elkaar al een aantal jaar niet gezien en dit was niet hoe ik mij dit weerzien voorgesteld had. Gelukkig hebben haar zus Nise en ik altijd een goede band gehad en konden we er fijn voor elkaar zijn. De volgende dagen stonden natuurlijk in het teken van het regelen van de begrafenis. Ik werd hier bij elke stap betrokken en echt gezien als deel van het gezin, hierdoor was ik erg blij dat ik er toch voor heb gekozen om naar Zuid Afrika te vliegen. Het gezin heeft altijd in Swellendam gewoond maar is drie jaar geleden naar George verhuisd, voornamelijk omdat Monien dit graag wilde. Zij heeft zelf bijna alles voor haar begrafenis al geregeld en was heel erg duidelijk dat de begrafenis in George moest zijn, de teraardebestelling zou wel in Swellendam zijn zodat haar moeder altijd de mogelijkheid heeft om naar het graf te gaan. Hierdoor liep alles een klein beetje anders dan normaal. Er is een rouwdienst, dit is een soort condoleren maar dan anders. Tijdens de rouwdienst mag iedereen die wil op het podium iets zeggen over de overledene, er is een priester die een gebed doet en een preek houdt en daarna kan iedereen de familie persoonlijk nog een knuffel geven. Er werd een rouwdienst in Swellendam gehouden en in George. Dan is er een begrafenis en normaal gesproken is daarachter aan de teraardebestelling. De begrafenis was dus in George en een paar dagen later was de teraardebestelling in Swellendam. In de cultuur is het erg belangrijk om mooie passende kleding te dragen. Monien heeft zelf de jurken voor haar moeders/zussen/dochter uitgekozen en toen bleek dat ik er ook zou zijn heeft haar moeder nog eenzelfde jurk voor mij besteld.
De hele dienst staat in het teken van het geloof en dat is voor mij nog altijd wel een beetje wennen, gelukkig kon ik hier erg mooie en open gesprekken over hebben met de familie. Na de begrafenis is het normaal om alle driehonderd gasten van eten te voorzien, daarbij is het belangrijk dat de gasten kunnen zitten en genoeg eten krijgen. Het was voor mij schokkend om te zien dat wij (de familie) geen plek en geen eten hadden omdat andere mensen voor gaan. Sommige mensen werden echt ongeduldig en boos omdat ze niet op tijd hun eten kregen, dit is voor mij echt niet voor te stellen.
Het waren 12 erg intense maar mooie dagen. De band met de kinderen was weer zoals het altijd was en die waren zo enorm blij dat ik er was. Ik ben vaak met hen op pad geweest en ze hebben mij allerlei plekjes laten zien die Monien fantastisch vond. Familieleden waar ik eerst niet zo'n hechte band mee had zijn deze dagen erg belangrijk voor mij geworden door mij zo op te vangen in het gezin. Ik heb een heel dierbare vriendin vriendin verloren en dit heeft een grote impact.
We gaan natuurlijk nog altijd naar Zuid Afrika en we zullen kerstmis met de familie vieren maar het zal nooit meer zijn zoals we hadden gehoopt.
In de tijd dat ik in Zuid Afrika was is Maarten samen met Jim (uit Nederland) van Abidjan naar Accra gereden. Jim heeft zijn auto verkocht in Mali en is van plan een motor te gaan kopen in Accra, aangezien Jim toch naar Accra moet net zoals Maarten kan hij net zo goed meerijden. Jim geeft aan dat hij gewoon de bus pakt als hij het te lang vind duren.
Nadat we Nicole hebben afgezet op het vliegveld rijden we richting Ghana. In Ghana is het lastig de auto te importen op een tijdelijk document dus zitten we 1 nacht en 2 volle dagen te wachten op de parkeerplaats. Wanneer we die avond het dorp in lopen is er een soldaat in burger die ons graag even wil laten merken dat hij het recht heeft om ons staande te houden en ons in een discussie te storten over helemaal niks. Uiteindelijk komt zijn baas erbij staan (ook in burger) en verteld hem dat toeristen belangrijk zijn voor het land en beveelt hem iets te drinken te gaan kopen voor ons! Na afscheid genomen te hebben en terug te zijn op de grenspost drinken we een fles whisky met de overgebleven douaniers en het is nog best gezellig.
Als we de volgende om 10 voor 5 eindelijk weg kunnen, rijden we naar het eerste dorp toe en zetten de auto op het strand naast een bar, we gaan vroeg naar bed en rijden die ochtend een flink stuk over het strand de kust van Ghana af. Dan gaan we het binnenland in een doen we een flink stuk offroad met modderige wegen en steile heuvels. Uiteindelijk komen we in Bussua aan. Een leuk klein dorpje aan het water, dit blijkt de favoriete plek van vele expats, wij schrikken bijna van het aantal blanke mensen dat we zien.
We zouden de volgende dag weg gaan, want Jim moest zo snel mogelijk naar Accra maar dit wordt uiteindelijk 3 dagen en veel bier later. Na 3 dagen rijden wij uiteindelijk naar Takoradi waar we, als we een biertje drinken en een maaltijd nemen, mogen staan op een prachtig resort. Hier ontmoeten wij Matthew, een Zuid-Afrikaan die als expat in Ghana werkt en een huis in Accra heeft. Bij hem mogen we verblijven terwijl we in Accra zijn. Dus zo gezegd zo gedaan. Na 12 dagen heeft Maarten mij in Accra weer van het vliegveld opgehaald, we konden nog even bij Matthew blijven om bij te komen en bij te kletsen. Daarna zijn we nog even een paar dagen met de Disco op pad geweest richting de Volta Region voordat we hem naar de boot moesten brengen. Deze omgeving is prachtig, er loopt een enorme rivier door dit gebied waardoor het erg groen is. We vonden een mooi kampeerplekje aan het water en hebben hier een paar dagen van de omgeving genoten. Persoonlijk vonden wij de mensen in Ghana niet zo vriendelijk als we in andere landen waren gewend, ze waren erg stug en hadden meestal geen zin om je echt te helpen. Echter andere reizigers denken hier weer anders over dus dat zal vast per persoon verschillen.
Na deze dagen begon het avontuur met het verschepen van de boot. We hebben toch de beslissing genomen om de Disco te verschepen, hier hadden we meerdere redenen voor. Het regenseizoen in Nigeria/Kameroen, het visum voor DRC wat we niet konden krijgen en mijn ouders die in september naar Namibië zouden komen. De combinatie maakte dat we de Disco in Ghana op de boot hebben gezet en hem in Namibië weer op kunnen halen. Ben je geïnteresseerd in het hele proces rondom het verschepen van de Disco, binnenkort zal ik op de website hierover een aparte pagina maken.
We zouden de Disco op maandag afleveren in de haven maar zoals dit gaat in Afrika werd dit uiteindelijk donderdag. Hierdoor hebben we zelfs nog een nacht in de haven doorgebracht met André en Marilena uit Duitsland waarmee we de Disco verschepen, weer een nieuwe ervaring. We hebben de auto's zelf in de container gereden en uitgebreid afscheid genomen van ons huis op wielen om vervolgens onze reis te vervolgen met enkel twee kleine rugtasjes met spullen.
Vanuit Accra gaan we nog even met André en Marilena op pad, richting de Volta Region. We nemen een boottochtje naar een eiland om daar een nacht te overnachten. Je raadt het al, het was geen eiland. We werden naar een landtong gebracht, typisch.... Het was gelukkig wel echt prachtig, dat dan weer wel! Daarna vervolgen wij onze weg richting Togo, een totaal andere ervaring dan Ghana voor ons. De mensen waren direct veel vriendelijker, de sfeer is perfect en ze hebben weer prachtige stranden en het is goedkoop! In de hoofdstad bezoeken we een Voodoo markt. Helaas is het toerisme zelfs hier al doorgedrongen want het ging enkel om het verkopen van souvenirs. Witte magie is erg belangrijk in Togo en Benin, absoluut niet te verwarren met zwarte magie want daar willen ze niks mee te maken hebben. Onze gids kan ons alleen vertellen dat de dieren gebruikt worden voor medicijnen maar wat voor medicijnen en welke kwalen daarmee bestreden worden etc. kan hij ons eigenlijk niet vertellen. Daarna mogen we zelf nog even naar de master toe zodat hij het ons kan uitleggen maar eigenlijk gaat het daar ook alleen maar over beeldjes die we kunnen kopen voor een goed liefdesleven, een gezonder lichaam, voorspoed tijdens de reis(die kunnen we op zich wel gebruiken....) of een beter seksleven. We besluiten dat we toch wel tevreden zijn met hoe het met ons gaat en dat we die gekkigheid natuurlijk niet willen. Om meer informatie over de witte voodoo in Togo en Benin te weten te komen moeten we dus maar de lokale bevolking en google raadplegen. Hierna slapen we een nachtje in een hutje op een prachtig strand met palmbomen maar de volgende dag besluiten we toch direct door te gaan naar Benin. We hebben 1,5 week om van Ghana naar Nigeria te komen en we willen toch wel graag nog wat dagen in Benin en Nigeria door brengen. Toch is Togo absoluut een land waar we de volgende keer graag meer van willen zien want het moet er prachtig zijn!
Gelukkig doet Benin hier absoluut niet voor onder. We brengen bijna de hele tijd in Benin door in Cotonou, een grote stad aan het strand. We vinden een klein restaurantje met uitzicht op het strand. Hier eten we de lekkerste sahawarma in West Afrika, ontmoeten de liefste mensen, drinken teveel bier en spelen oneindig veel spelletjes. Natuurlijk zoeken we ook andere plekjes op maar die zijn of te luxe, of te saai, of te duur, of hebben geen lekker eten. Het komt er dus op neer dat we elke keer bij dezelfde leuke mensen terecht komen. Alleen maar hangen in de bar is het natuurlijk ook niet helemaal dus we bezoeken ook nog even Ganvie. Dit is een flink groot dorp gebouwd op water, er wonen ongeveer 20.000 mensen. Lake Nokoué, waarin Ganvie ligt, bevat heel erg veel vis. Hierdoor komen er steeds meer mensen in Ganvie wonen om op die manier hun geld te verdienen. Overdag brengen ze door op het water en halen ze heel veel vis binnen, 's middags gaan ze naar het vaste land om daar op de markt hun versgevangen vis te verkopen. Wij gingen met een bootje (uiteraard) door het dorp heen, het dorp heeft werkelijk alles, een markt op boten, scholen, kerken, moskeeën, telefoonwinkels, restaurants en nog veel meer. Toch merk je wel dat de bevolking het niet makkelijk heeft, ze verdienen vrij weinig met hun gevangen vis dus rondkomen is lastig. Des te mooier is het dat de naam Ganvie letterlijk ”vier het leven samen” betekent en de mensen dat ook echt uitstralen.
Na een aantal dagen in hotels, waar we al niet te blij van werden, hadden we een flinke tegenvaller. Vanwege “technical difficulties” is de Disco niet met de boot meegegaan en wordt hij een week later pas op de boot gezet. Dit betekende dat we nog langer in hotels moesten zitten maar voornamelijk dat we met het bezoek van mijn ouders in de knoop zouden komen. Gelukkig hebben zij een grote auto gehuurd en kunnen we met hen mee reizen maar de hotels die zij hebben geboekt vallen natuurlijk niet binnen ons krappe budget.
Oplossing; koop een tent! Resultaat; wat een armoede!
We gingen natuurlijk voor de allergoedkoopste tent, ofwel ook direct de kleinste tent. Met een man van 1.95m was dat misschien niet de slimste keuze. Het waren twee hele knusse weken...
Vanuit Benin nemen we de bus naar Nigeria. We zijn ontzettend nieuwsgierig geworden naar Nigeria door alle verhalen en we besluiten dat we zelf toch graag een aantal dagen in Lagos door brengen om te kijken wat er nu waar is van alle verhalen (voor zover je dit kunt beoordelen in drie dagen). We besloten dat we liever vanuit Benin in de nacht vertrokken dan in Nigeria in de nacht aankomen. Ondanks dat het maar 120 kilometer was ging we er wel van uit dat we er niet in twee uurtjes zouden zijn. We zakken nog even een avondje door in onze favoriete bar in Cotonou en om 03.00 zijn we bij de bus, om 05.00 vertrekt hij eindelijk... Met een klein uurtje zijn we op de grens waar alle ellende begint. We zijn natuurlijk best wat gewend maar deze grenspost viel werkelijk uit elkaar. Gelukkig ging dit wel vrij snel, we zijn in Nigeria! Tenminste niet voor niks €400 pp uitgegeven aan een visum...
Van de grens naar Lagos duurde nog ruim zes uur. De wegen in dit gedeelte van Nigeria zijn erg slecht, heel erg veel overlast van het water en het is gewoon erg druk met verkeer. We hadden een hotel uitgezocht in het goede gedeelte van Lagos en hebben daar een paar hele fijne dagen gehad. De mensen waren enorm vriendelijk, we werden overal met open armen ontvangen en door iedereen gedag gezegd. We konden overal terecht voor hulp, taxi chauffeurs waren net gidsen en we voelden ons absoluut niet onveilig. Dat we in een goede wijk zaten heeft daar natuurlijk absoluut bij geholpen maar wij hebben vooral een erg goede ervaring opgedaan in Nigeria. Lagos is een wereldstad, er zijn daardoor erg veel grote dure hotels, veel bedrijfspanden en veel werk waardoor het grootste gedeelte van Nigeria richting Lagos trekt. Het is daardoor altijd erg druk op straat maar er is ook veel rijkdom en dus gelijk ook criminaliteit. Behalve rijkdom zie je tegelijk ook weer veel armoede in Lagos, dit ligt erg dicht naast elkaar.
We brengen nog een middag een bezoek aan het Lekki Conservation Centre, alvast een voorproefje op het wild wat we in zuidelijk Afrika gaan zien.
Na een paar dagen Nigeria is het tijd om het vliegtuig te pakken naar Namibië. We moeten afscheid nemen van West Afrika en dit doen we met pijn in ons hart! We hebben enorm genoten van dit gedeelte van Afrika, van de puurheid van de mensen, van de natuur, de kleine dorpjes en winkeltjes, het weer, van het avontuur, van alles wat we geleerd hebben in deze maanden. We kijken met heel veel blijdschap terug op onze maanden hier en zullen absoluut nog vaker terugkeren. We kunnen niet met zekerheid zeggen dat deze landen voor iedereen weggelegd zijn, het is niet makkelijk om te reizen, er is absoluut niet eens een klein beetje luxe, er is geen structuur en er zijn geen regels. Toch vinden wij het een absolute aanrader om heen te gaan. Als je twijfelt over een overland trip door west Afrika, doen!
De afgelopen maanden in vogelvlucht:
Geweldig... Jullie hebben de reis van je leven .Om nooit te vergeten .En wat kun je schrijven Nicole. En straks nog veel plezier als de Familie er is. Gr Jacob en Oma.