.png)
Zo'n jaar reizen is natuurlijk heel erg leuk en dat doen wij echt omdat we zo graag meer van Afrika wilden zien. Keerzijde is natuurlijk dat je daardoor erg veel thuis moet missen. Voor veel reizigers die we ontmoeten is het ontvluchten van thuis juist een reden om te gaan reizen, voor ons eigenlijk helemaal niet. Toch doen we ook weer niet aan heimwee, op reis zijn is natuurlijk wel gewoon veel leuker dan thuis zijn. Ja natuurlijk wil ik best af en toe een knuffel van familie, is een wandeling met de hond heel fijn, zou een voetbalwedstrijd spelen leuk zijn, lust ik best een bruine boterham met kaas, zou het leuk zijn als een afspraak eens door zou gaan en willen we toch echt wel heel graag tijd met vrienden door brengen. Toch mis ik deze dingen niet echt heel erg en Maarten al helemaal niet. Op het moment dat ik door de moeilijkste periode van dit jaar ging besloten zij dat ze bij mij wilden zijn. Zonder nadenken werd er een vliegticket naar Zuid Afrika en een enorm huis geboekt en begin december was het dan eindelijk zo ver, vriendinnentijd! Bleken we dat toch eigenlijk wel heel erg gemist te hebben. Uiteraard kwamen ze niet zonder de mannen en kwam lieve kleine Tijn ook mee. We hebben twee weken lang van elkaar genoten. Elke dag uitgebreid ontbijt, zwemmen, zonnen, uren knuffelen met kleine Tijn, liedjes zingen voor huilende Tijn, kletsen over de afgelopen maanden, elke avond een heerlijk diner maar vooral lekker niets hoeven doen met elkaar. Wat heb ik het toch eigenlijk gemist om uitgebreid met vriendinnen te kunnen kletsen over alles wat er is gebeurd en hoe vervelend mannen soms kunnen zijn. Als we dan uiteindelijk weer echt naar huis moeten helpt het dat we zoveel fijne vrienden (en natuurlijk familie!) thuis hebben.
Uiteraard hebben we niet alleen maar lopen lanterfanten deze weken. Terwijl wij met z'n allen naar het Krugerpark op safari gingen had Maarten de drukste dag van dit jaar. Hij bleef gezellig thuis met Tijn. Ondanks dat het een erg leuke dag was, zonder poepluier, was hij aan het einde toch wel een beetje gesloopt. Ineens heeft hij heel veel respect voor alle mensen om ons heen met kleine kinderen... Terwijl Maarten liedjes zingt voor Tijn crossen wij gezellig door het Krugerpark. Wat een geluk, we zien echt heel erg veel dieren. Als we eigenlijk maar een beetje over de asfaltweg rijden stopt een andere auto ineens. We moeten heel erg goed kijken maar ineens zien we het, een luipaard!! In het afgelopen jaar en eigenlijk ook vele voorgaande jaren heb ik toch al veel dieren gezien maar de luipaard was nog niet gelukt. Wat een enorm bijzonder beest, prachtig! Zo leuk om ook iets nieuws te kunnen zien samen met vriendinnen en ik ben blij dat ik hier niet met Maart ben. Die zou toch nooit zo enthousiast zijn.... We kunnen rustig kijken hoe hij door de struiken loopt om vervolgens hoog de boom in te klimmen. Hij heeft duidelijk iets op het oog wat hij continue volgt. Ineens besluit hij dat het tijd is, springt de boom uit, achter zijn prooi aan. Helaas kunnen wij dit niet meer zien maar wat indrukwekkend!
Behalve het Krugerpark is er nog een klein safaripark, tijd voor een girls only safari. We komen weer van alles tegen en de gids kan ons erg veel vertellen. Uiteindelijk eindigen we de safari bij een prachtige zonsondergang waar we geen genoeg van kunnen krijgen.
Wanneer je denkt dat je je vriend kent blijkt die je soms nog wel eens te kunnen verbazen op zo'n reis. Een aantal wilden graag naar Hippo Jessica. Een nijlpaard die opgevoed is door mensen en nog regelmatig terug komt om een twee liter fles rooibos thee leeg te drinken. Ik vind dit soort dingen zelf maar niks en ik wist natuurlijk ook zeker dat Maarten hier echt niet heen zou gaan. Ik bedoel, als je een serie op netflix gaat kijken terwijl er olifanten voor je neus staan dan wil je dit toch ook vast niet?! Bleek hij al toegezegd te hebben! De nijlpaard was een van de weinige dieren die hij nog nooit gezien had en dat vond hij dan weer wel interessant. Niet wetende dat we een paar dagen later tijdens een boottocht tientallen nijlpaarden zouden zien....
Als de mannen er af en toe tussen uit sneaken om bier te gaan drinken in de bar mogen wij natuurlijk ook! We gaan wijn proeven en genieten van allerlei lekkere Zuid Afrikaanse wijnen. Uiteraard is de allerlekkerste ook meteen de allerduurste maar voor een bijzonder moment is dat niet erg toch?
We slapen in een prachtige villa in een privé park maar deze is eigenlijk maar voor zes personen. Daarnaast kunnen wij zo'n prachtige villa natuurlijk helemaal niet betalen op dit moment. Eigenlijk zouden we op de oprit in de daktent slapen maar dit lijkt ons toch niet zo handig, het is natuurlijk niet de bedoeling dat wij daar gewoon gaan kamperen. We kiezen ervoor om de enorme bank elke avond om te toveren in een enorm, comfortabel bed! We slapen heerlijk en kunnen dus gezellig de hele dag in het huis blijven met elkaar. Af en toe komt er iemand van het park langs, om geen argwaan te scheppen verdwijnen er dan drie de slaapkamers in die zich in kasten of onder het bed verstoppen. Halverwege de week komt er een schoonmaakster, om 07.00 uur....... Zaten Maarten en ik dan, om 06.45 in de Wimpy aan een fastfood ontbijt, heerlijk. Helaas zijn er al een paar dagen mensen niet lekker. Twee gaan er dus niet mee de Panorama route rijden die dag. In de dagen erna worden steeds meer mensen ziek. Op de dag dat wij afscheid nemen wordt ook Maarten flink ziek. Inmiddels weten we alles van elkaars ontlasting, waar het borrelt en hoe iemand ruikt. Terug in Nederland worden er testen gedaan en het blijkt dat er iedereen een voedselvergiftiging heeft opgelopen, iedereen, behalve ik.
Twee weken lang heeft iedereen heerlijk genoten van de kookkunsten van Maarten, helaas konden ze er twee weken later nog steeds van genieten. Wat het precies is geweest weten we nog steeds niet, we kunnen niks bedenken wat ik niet heb gegeten en de rest wel... Misschien inmiddels gewoon een goede weerstand door het reizen in Afrika!?
Traditie is dat we elk jaar kerstdiner hebben met elkaar, al jaren doen we dit en aangezien we vlak voor kerst samen waren kon dat natuurlijk niet ontbreken. Er waren zelfs cadeautjes meegenomen uit Nederland (zo lief!), we kochten kerstversiering, de biefstuk werd ingekocht, prosecco werd gemaakt iedereen trekt iets moois aan (lastig voor ons....), alle kaasjes werden gezellig aangezet en de veel te dure maar oh zo lekkere wijn wordt tevoorschijn gehaald. Waar wij eerst nog dachten dat wij niet zo nodig kerst hoefden te vieren was dit toch een bijzondere avond. We genieten van mooie woorden, super lieve cadeautjes en van alle goede gesprekken. Uiteraard blijven de tranen bij mij over m'n wangen lopen, het idee dat we morgen weer afscheid moeten nemen en zoveel lieve woorden dat kan ik natuurlijk niet aan. Gelukkig weet Sam de gezellige sfeer er heel snel weer in te krijgen en wordt het uiteindelijk een onvergetelijke avond waar we twee geweldige weken mee afsluiten.
We vertrekken als een gek naar het vliegveld in Johannesburg, dat is niet zomaar. We halen Claudia, mijn zusje op! Ze komt helemaal alleen naar Zuid Afrika gevlogen om drie weken met ons mee te toeren in de Disco. We moeten wel eerst meteen even flink doorrijden, kerst staat voor de deur en dat willen we in Swellendam vieren. Hebben jullie dat al eens gehoord, dat onze reis nooit gaat zoals we het plannen? Precies, nu ook niet.
Terwijl we uren hebben om bij te kletsen en weer genieten van elkaars gezelschap, scheuren we over de wegen van Zuid Afrika. Dag 1 gaat zoals gepland. Dag 2 niet. We zijn nog niet heel lang aan het rijden als de Disco ineens warm wordt. Lang verhaal kort, we staan de hele middag langs de weg om te proberen om een rubber te fixen. We denken het gefixed te hebben, gaan slapen om de volgende dag (1e kerstdag) door te racen naar Swellendam. Volgende dag, na een uur rijden wordt de Disco weer warm, lekke koppakking, einde verhaal. Sta je dan met je zusje die lekker op vakantie komt langs de kant van de weg op eerste kerstdag. We laten de auto afslepen, betalen daar natuurlijk veel te veel voor, want 1e kerstdag en stranden opnieuw in Graaff Reinett. Daar is met kerst dus echt helemaal niks te doen hè. Ik wilde zo graag kerst vieren in Swellendam. Al jaren bespraken Monien en ik hoe we ooit, op een dag samen kerst zouden vieren. Ondanks dat dit helaas nooit zal gaan gebeuren was het voor mij wel belangrijk om daar te zijn dit jaar en samen met de kinderen te kunnen zijn.
We baalden flink maar er ging die nacht een bus richting Swellendam en 2e kerstdag zijn we om 06.00 in Swellendam. Doodop en bloedchagrijnig. We gaan eerst naar bed en als we wakker worden blijkt dat 2e kerstdag eigenlijk voornamelijk een relaxdag is. Geen braai, geen cadeautjes, geen feest, niks. We hebben alles gemist.
Dus, hoe was jullie kerst? :)
De weken erna waren natuurlijk niet zoals we bedacht hadden. We moesten de Disco achterlaten in Graaff Reinett omdat de garages pas op 6 januari weer open gaan en kunnen dus niet meer kamperen. We mogen gelukkig de auto van Monien gebruiken zo lang als we willen. We genieten een aantal dagen van Kaapstad, bezoeken van alles maar eigenlijk alles net niet. Het is vakantieperiode in Zuid Afrika, dit betekent dat heel Zuid Afrika naar Kaapstad trekt. Het is dus niet leuk om pinguïns te kijken als er 300 mensen voor je neus staan of de tafelberg op te gaan als er een rij van 2,5 uur staat. We doen uiteindelijk dus eigenlijk niet zo heel erg veel maar genieten vooral van de kleine dingen. Een wandeling over de boulevard, een picknick op het strand, een prachtige zonsondergang op Signal Hill. We spreken weer af met Timmy en Didy, we hebben samen accommodatie in Kaapstad en tickets geboekt voor nieuwjaarsavond. Het is een festival in het centrum van Kaapstad, we kijken er allemaal erg naar uit. Het is absoluut gezellig en we maken er best een feestje van maar toch niet helemaal wat we verwacht hadden. Om 00.00 staan we allemaal vol verwachting af te tellen samen met de menigte. Er wordt vanaf het podium “happy new year” geroepen en dat is het, de muziek gaat verder en we zijn weer op een gewoon festival. We kijken elkaar alle vijf aan, wensen elkaar een gelukkig nieuw jaar en dan dansen we een beetje verbaast weer door. De dagen daarna genieten we met z'n vijven van Kaapstad om vervolgens met z'n drieën weer verder het land in te gaan.
Sinds we in Marokko zijn willen Maarten en ik al graag sandboarden, eigenlijk al jaren. Blijkt dat we dat in Mosselbaai kunnen doen op de hoogste zandduin van Zuid Afrika. Dat kunnen we natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan. We zoeven eerst op een plankje op ons buik door het zand om vervolgens die zelfde berg weer omhoog te moeten klimmen. Dat is dus echt helemaal niet leuk hè. Vervolgens gaan we naar de andere berg om daar op een board te stappen. Wat is het cool om dit een keer te kunnen doen. Het is duidelijk tijd voor ons om weer op wintersport te gaan!
Al deze tijd zijn we nog met de auto van Monien op pad dus nemen Claudia en ik afscheid van Maarten voor onbepaalde tijd. Hij gaat door naar Graaff Reinet om daar te helpen in de garage met het vervangen van de koppakking. Helaas wil de monteur liever niet echt dat Maarten helpt en zit hij daar eigenlijk alleen maar voor niks te wachten, erg lange dagen. Ondertussen gaan Claudia en ik lekker samen op pad. Helaas is het weer niet zo heel lekker maar gelukkig vinden we genoeg tijd om leuke dingen te doen. Tegen alle verwachtingen in vinden we een “klein” safaripark bij George. Kan Claudia toch nog op safari! We zien weer echt super veel dingen, gaan door de rivieren, over kleine paadjes, hoog de bergen in, alleen de rit zelf is al een avontuur. Aangezien het slecht weer is moeten we de rest van de dagen voornamelijk in barretjes zitten, heel vervelend. We maken nog een prachtige wandeling in het Robberg Nature Reserve in Plettenberg baai en dan ineens belt Maarten, hij is klaar! Hij is dus gelukkig maar drie dagen weg geweest en is diezelfde avond nog bij ons terug en hij heeft nieuws. Er is een Nederlandse die interesse heeft in onze Disco!
Terwijl wij in Muizenberg een beetje proberen te surfen en genieten van een paar dagen rust maken we de Disco ook gereed voor onze eerste bezichtiging. Onze koopster is alleen en vrij plotseling naar Zuid Afrika gevlogen om op reis te gaan. Om meer van het zuiden van Afrika te kunnen zien heeft ze besloten een auto te willen kopen en een Land Rover met daktent is altijd haar droom geweest. Laten wij die nou net hebben! Ze is direct enorm enthousiast en na een kleine onderhandeling over de prijs laat ze ons de volgende dag al weten dat ze de Disco graag wil kopen van ons en hem over twee weken wil ophalen.
Tja en dan.
Vanaf het begin af aan was het de bedoeling om de Disco te verkopen aan het einde van onze reis, te duur om in Nederland te rijden en ook helemaal niet nodig. We hebben hem in december te koop gezet omdat we erachter kwamen dat het toch niet zo makkelijk is om een Nederlandse auto te verkopen als we hadden gedacht. Op die manier hadden we nog ongeveer 3 á 4 maanden om de auto voor een mooie prijs te verkopen en dat zou vast niet zo'n vaart lopen. Tot Timmy en Didy contact hadden met deze Nederlandse en haar wezen op onze Disco. Ineens moeten we hem eind januari al afleveren.... We hebben gemengde gevoelens. We zijn natuurlijk heel blij dat hij voor een goede prijs verkocht is, dat we niet meer zoveel problemen met de auto zullen hebben en dat we zeker weten dat hij verkocht is voor we naar huis gaan. Toch zijn we ergens ook wel verdrietig, als hij het deed reed hij echt super lekker, de daktent voelt als ons eigen bedje, alle spulletjes waren zo lekker makkelijk bij de hand en het is toch je eigen huisje tijdens zo'n reis. We balen, zijn verdrietig, zijn blij, opgelucht en nog veel meer gevoelens tegelijk. We besluiten dat het goed zo is maar omdat we nog lang niet naar huis willen moeten we natuurlijk nog wel een nieuw plan maken. Aanzien Botswana en Mozambique toch wel héél erg hoog op de lijst stonden gaan we maar op zoek naar een nieuwe auto. Een kleine auto die ons van a naar b kan brengen en lekker goedkoop is, mochten we dan problemen krijgen kunnen we hem gewoon direct weer weg doen.
Na een weekend vol nadenken en een rollercoaster aan emoties nemen we afscheid van Claudia. Weer met gemengde gevoelens. We hebben drie fantastisch leuke weken gehad en het was zó gezellig om weer even samen te kunnen zijn! Toch vinden we het ook fijn dat al het bezoek weer naar huis is en wij onze eigen dingen verder kunnen gaan doen. Ondanks dat het heel erg leuk, lief en gezellig was hebben we ons wel veel aan moeten passen de afgelopen maanden en het is lekker dat we nu nog even vier maanden zonder afspraken en plannen hebben.
We kopen een Suzuki Vitara, noemen hem Pjotr, maken hem een beetje schoon, zorgen dat hij door de APK komt en nemen hem mee naar een festival. We hebben een klein grondtentje en komen er dat eerste weekend achter dat het eigenlijk echt wel een stuk minder comfortabel is dan onze fijne daktent. Ach, daar wennen we vast wel weer aan. Nu weken later slapen we eigenlijk best lekker!
Na het festival komen we een weekje bij in Swellendam. We brengen nog zoveel mogelijk tijd door met de kinderen en genieten nog even van de drukte daar. Door het overlijden van Monien is er veel meer ruimte gekomen voor relaties met andere mensen binnen de familie en het is fantastisch om te zien met hoeveel liefde wij worden uitgezwaaid bij het afscheid. Ik huil natuurlijk tranen met tuiten en de familie doet lekker mee. We nemen afscheid in de wetenschap dat het wel weer heel erg lang kan duren voordat wij weer een keer naar Zuid Afrika komen en dat voelt gek. Nu we alles hebben geregeld, al het bezoek weer naar huis is en we onze Disco hebben overgedragen is het tijd om Zuid Afrika eindelijk te verlaten. We hebben voor ons gevoel niet veel nieuws gezien en gedaan in Zuid Afrika. Mede doordat alles zo geciviliseerd is voelt het minder reizen dan we de afgelopen maanden gedaan hebben. We willen weer in het wild kamperen, niet racistische mensen ontmoeten, boodschappen doen op de markt en nieuwe dingen zien. Op naar Botswana dus!
Ondanks dat wij helemaal klaar waren met Zuid Afrika was Zuid Afrika dat duidelijk nog niet met ons. We rijden vanuit Swellendam omhoog via wegen die we nog nooit hebben gereden in Zuid Afrika, prachtig! Het is al een feest om hier weer hele nieuwe dingen te zien. De droogte is enorm maar toch is het land geweldig mooi. We bezoeken hele kleine gezellig dorpjes, warmwaterbronnen, flamingo's en een diamantmijn. We hebben inmiddels ruim 2000 kilometer met onze Suzuki Pjotr gereden en we hebben er vertrouwen in. Tot ineens de auto warm wordt. Goed, gestrand in Kimberley, of all places. Er is niks in deze stad, het gaat dagen duren voor het gemaakt kan worden, als dat al gaat lukken. We hebben geen tijd meer in verband met mijn visum en vinden binnen twee uur iemand die Pjotr wel wil kopen. We verliezen er maar heel erg weinig geld mee dus dat lijkt ons het beste idee. Het waren drie mooie weken met Pjotr, bedankt.
Ondanks dat het allemaal lekker snel geregeld is zijn we wel wat uit het veld geslagen. Wat nu!? We nemen een huurauto naar Johannesburg/Pretoria, gaan daar op zoek naar een nieuwe auto en anders kunnen we altijd nog een vliegtuig nemen naar Mozambique. Doordat de dingen anders lopen dan de bedoeling was komen we erg vaak in leuke situaties terecht en ontmoeten we de leukste mensen. In Pretoria slapen we bij de Twana Lodge op de camping, het heeft een zwembad en we denken dat dat ons beter gaat laten voelen. Dat zwembad helpt eigenlijk niet, wat wel helpt. Twee hele gezellige avonden met de eigenaren aan de bar. Hij is een Nederlander en heeft enorm veel gezien in zijn leven. Ooit was hij reisleider. Niet zo maar een. Hij ging elk jaar met een nieuwe groep mensen in een 4x4 bus voor een aantal maanden de wereld over. Als dat geen droombaan is! Dat levert natuurlijk de grootste verhalen op en het is erg leuk om ervaringen uit te wisselen en te horen hoe de dingen jaren terug in Afrika gingen.
Hij geeft aan dat het in Botswana veel makkelijker en goedkoper is om een goede auto te kopen. Doen we dat toch! We crossen met de huurauto nog even door naar Botswana en dan zijn we begin februari ein-de-lijk in Botswana. Het is heerlijk om weer een grens over te gaan, al is deze grens wel tien keer makkelijker dan de grenzen die we in west Afrika gewend zijn. We lopen overal zo door en hoeven helemaal geen ruzie te maken over geld. Best lekker maar ook wel een klein beetje saai om binnen een half uur de grens over te zijn. Toch hebben we allebei een glimlach van oor tot oor en kunnen niet wachten op alle nieuwe avonturen de komende maanden.