.png)
We zijn in Ivoorkust, land 8 in Afrika op deze reis! We krijgen in de avond politie escort het dorp in om een simkaart te kopen, ze vinden het niet veilig als wij alleen gaan. Toch voelt het voor ons als een heel fijn dorpje, misschien moeten we toch niet altijd naar ons gevoel luisteren?
De onverharde weg vanaf de grens naar Man is nog ongeveer 60 kilometer maar gelukkig een stuk beter dan het stuk in Guinee. We bedachten dat ik eigenlijk al heel lang niet meer echt gereden heb dus dat het wel weer eens tijd werd. We rijden een heel stuk achter Dylan en Yasmin aan, vrij langzaam want zo'n held ben ik nou ook weer niet off road, bij elk geluidje ben ik bang dat er wéér iets stuk gaat. Als ik ruim twee uur gereden heb vind ik het mooi geweest en wisselen Maart en ik even snel om bij een politiecheckpoint. Dylan heeft dit echter niet door en is helemaal verrast dat “ik” ineens tegen hem wil racen. We scheuren over de onverharde weg en pakken de diepere plassen en wat en lol hebben de mannen. Als we uitstappen is Dylan zeer teleurgesteld dat Maart achter het stuur vandaan stapt en ik niet ineens heel veel lef heb gekregen.
We komen aan in Man waar we La Dent de Man willen beklimmen, maar eerst moeten Dylan en Yasmin weer even naar de garage, op de grens zijn we erachter gekomen dat de vorige garage het toch niet goed heeft gemaakt.... Terwijl zij dit doen slapen wij lekker uit, bekijken een waterval die echt heel erg tegenviel en gaan naar een zwembad. Dát is leuk! De volgende ochtend staat om 07:00 onze gids voor de deur voor de hike. Het zou ongeveer 4 uur moeten duren, rondom de berg naar de top en rondom weer naar beneden. Wij doen er 6 uur over, Yasmin is niet lekker, mijn knieën vinden naar beneden lopen niet leuk, we genieten veel te lang boven op de berg en we moeten onze haren nog even wassen in de waterval. De route is prachtig, het is een beetje mistig en vochtig waardoor het uitzicht in niet heel mooi is maar wel heel mysterieus. Boven op de berg krijgen we gelukkig wel kans om een blik op het uitzicht te werpen, wat is dat toch altijd bijzonder. We komen helemaal gesloopt beneden, rijden naar een restaurant om de beste shawarma in tijden te eten en rijden dan door om nog even aapjes te voeren. Ergens langs de weg zijn een paar bomen waar een heel aantal apen wonen, ze zijn wild maar inmiddels zo gewend aan mensen, wanneer je ze roept komen ze eraan en pakken het eten uit je hand, om zich vervolgens weer hoog in de boom terug te trekken. Dit is wel even grappig maar ook weer niet heel bijzonder, we hebben meer aandacht voor de enorme rijen bijtende mieren die voorbij komen.
'S avonds voelt Yasmin zich nog steeds niet lekker, als wij even naar het dorp lopen om cola te halen blijft zij dan ook in bed liggen. Uren en een paar biertjes later komen wij terug om vervolgens nog wat sterkte drank te nuttigen terwijl Dylan gitaar speelt.
De volgende dag voelen Maarten en Dylan zich ineens ook niet zo lekker..... Ik wilde eigenlijk heel graag door, we staan toch al weer een paar dagen op dezelfde plek maar Maart haalt me over om de volgende dag te gaan rijden. Er is een Nationaal park, waar chimpansees leven maar de weg ernaartoe is enorm slecht (mensen staan soms een hele dag vast achter vrachtwagens, of komen zelf niet meer uit de modder). We besluiten dat met onze slechte wielhub (er komt overigens een nieuwe vanuit Nederland naar Abidjan) maar niet te gokken en gaan richting San Pedro. Vandaar zullen we langs de kust naar Abidjan rijden, deze weg schijnt ook slecht te zijn maar niet zo slecht en dat durven we wel aan. We nemen afscheid van Dylan en Yasmin, die zullen we waarschijnlijk pas weer in Zuid Afrika zien, toch gek.
Tijd voor het slotstuk! We zijn een uur onderweg als de wielen en remmen een beetje raar gaan doen. We houden de wielhub natuurlijk al een tijdje in de gaten en dit lijkt toch echt helemaal fout te gaan. We zetten de auto langs de weg en zetten hem op de krik, heel veel speling op het wiel. We hebben dit al vaker gecontroleerd en nu is het absoluut meer dan het tot nu toe was. Niet ver hiervandaan is een dorpje en een camping dus we besluiten door te rijden naar de camping om daarvandaan een oplossing te zoeken. We rijden een stukje door en nog geen 500 meter later begint het enorm veel lawaai te maken, ik kijk uit het raam naar het wiel en deze gaat nu helemaal heen en weer gaat terwijl we rijden. We kunnen hier geen meter verder meer mee rijden.... Helaas is hier geen plek langs de weg waar we kunnen stoppen dus we zetten hem op de “snelweg” stil. Terwijl Maart gaat proberen om de wielhub eraf te halen ga ik bij een local achterop naar het dichtstbijzijnde dorp om vet te halen, we gaan proberen hem in te vetten en dan door te rijden tot de camping. Deze local is helemaal met ons begaan en regelt bij zijn monteur nog even het juiste gereedschap wat we nodig hebben. Als we de wielhub eraf halen vallen alle lagers uit de hub. Deze horen rond te zijn maar de meeste zijn bij ons door de helft of vierkant, er is niks meer van over. De pot vet die ik heb gehaald gaat hier absoluut niet meer mee helpen, we hebben een nieuwe nodig... We hadden ruim een week terug al contact gehad met iemand uit Abidjan dus we wisten al dat we die daar niet gingen krijgen, dan vinden we die zeker niet in de rest van het land. Dan komt er ineens een bekende auto langs rijden, Dylan en Yasmin!! Nadat wij al die tijd op hun auto hebben gewacht kunnen zij ons nu natuurlijk niet laten zitten dus ze blijven. Yasmin spreekt vloeiend Frans dus die gaat met Maarten naar het eerst volgende grote dorp, op zoek naar een oplossing. Ik wacht de hele middag met Dylan langs de weg bij de auto, toch wel fijn om daar niet alleen te zitten. Ondertussen neemt een andere local mij mee naar de cacao plantage waar we vlakbij staan en proef ik de vrucht waar cacao van gemaakt wordt.
Wij zoeken naar een oplossing om de auto van de weg af te krijgen, mochten Maarten en Yasmin geen succes hebben. We komen iemand tegen op de weg die voor ons gaat zoeken en de hele dag contact met ons houdt, we spreken onze andere whatsapp contacten aan, we bellen wat bedrijven maar het komt er eigenlijk op neer dat er in Ivoorkust geen bergingsbedrijf is. We denken aan wat voor vrachtwagens we kunnen vragen en welke spullen we dan nodig hebben om hem daarop te krijgen. Eigenlijk hebben we er steeds minder vertrouwen in dat het goed komt, het wordt ook later en die auto moet toch voor het donker van de weg zijn. Dan krijgen we bericht van Maarten, ze zijn een wiellager aan het MAKEN en hij heeft er alle vertrouwen in dat het gaat werken. Voor iemand die niets van de Afrikaanse garages moet hebben is hij erg enthousiast dus ook wij hebben weer wat vertrouwen. Nu kunnen we even rustig in de auto schuilen terwijl we een muziekje luisteren. Tot ineens de accu leeg blijkt..... Dylan neemt de dappere taak op zich om dat later op de avond aan Maarten te vertellen, dat durf ik niet aan.
Maarten en Yasmin komen terug en omdat het inmiddels al zo goed als donker is moeten Dylan het ik even zonder uitleg doen, die wielhub moet erin! Dat gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot maar uiteindelijk zit hij erin en kunnen we rijden. Onze grote hulp de hele dag heeft geregeld dat we voor de cacao fabriek mogen slapen waar hij werkt dus daar rijden we heen. Wat ze gedaan hebben; met de wielhub is niks mis, het is de wiellager die in die wielhub zit die stuk is. De wiellager kun je eigenlijk niet los kopen en een hele wielhub is niet te vinden in Ivoorkust. De monteur heeft een nieuwe wiellager voor een ander type auto genomen, deze heeft hij net zo lang bewerkt tot hij in onze wielhub geperst kan worden. We moeten nog 500 kilometer tot Abidjan dus dat moet goed komen, Maart heeft er zelfs zoveel vertrouwen in dat we wel tot Zuid Afrika komen met deze lagers. De volgende dag doen we een proefritje en blijkt dat de remmen nog niet lekker ontlucht zijn, terwijl we dat doen merken we dat er toch weer speling op het wiel zit...... Maarten en Yasmin gaan terug en zorgen dat de ring erom heen komt, waarvan Maart de vorige dag al had gezegd dat die eromheen moest. Nog even een proefritje en gaan we weer op pad.
Het plan om via San Pedro laten we maar even varen, we gaan naar Yamassoukra om daar bij het meer te wildkamperen, helaas is de weg toch wel erg slecht om er in een dag aan te komen en besluiten we het natuurgebied in te rijden. Daar is een heel klein dorpje waar we op het voetbalveld mogen overnachten, uiteraard hebben we hier geen moment rust en zijn we een echte bezienswaardigheid. We voetballen wat met de kinderen uit het dorp en kletsen de hele avond met de bewoners van het dorp, met Yasmin als vertaler. Wij nemen de volgende ochtend vroeg nu toch echt voor een lange tijd afscheid van Dylan en Yasmin, we willen eigenlijk een keer naar Abidjan rijden. We gaan even geen risico's meer nemen met de auto.
Onderweg stoppen we nog wel even bij de Basilique Notre-Dame de la Paix te stoppen, dit is 's werelds grootste Katholieke kerk. Het ding is inderdaad enorm maar we zijn niet echt onder de indruk en dat komt voornamelijk door het verhaal erachter. Deze kerk is gebouwd met heel erg veel geld wat eigenlijk naar de bevolking had moeten gaan. Het heeft $300.000.000,00 gekost om hem te bouwen en elk jaar kost het $1.000.000,00 om hem te onderhouden. De kerk kan binnen 18.000 mensen kwijt en op het plein kunnen 300.000 mensen. Echter op een gewone zondag bezoeken maximaal 350 mensen de kerk, het overgrote deel van de bevolking is namelijk islamitisch.
Met nog 150 kilometer te gaan voelt het toch niet helemaal lekker en stelt Maart voor om het even te controleren, zodat ik weer een beetje gerustgesteld ben. Hadden we niet moeten doen. Weer flinke speling op het wiel, houdt het ooit op!? We staan bij een benzine station en overleggen wat we gaan doen, door rijden of hier naar een oplossing zoeken. Terwijl we even de motorkap open gooien ontdekt de pompbediende weer een rat onder de motorkap, welja! Die weten ze met een stuk gereedschap gelukkig zo te pakken, daar zijn we gelukkig weer vanaf. Wij besluiten dat we het risico nemen en gewoon door rijden naar Abidjan, er rijden genoeg vrachtwagens op de weg dus als het echt stuk gaat komt er vast een oplossing.
We zitten allebei stijf van de spanning in de auto, als we er maar komen! Nog maar 20 kilometer, nu klinkt het echt niet meer goed. We controleren het nog een keer en de speling wordt alleen maar erger. Wij rijden op de snelweg met 50 kilometer per uur, zo voorzichtig mogelijk en met het zweet in onze handen de laatste 20 kilometer uit. We worden al verwacht door andere mede reizigers, iedereen overnacht bij Chloe, beheerder van een West Africa Travellers whatsapp groep, die een guesthouse (The Elephant's Nests) aan het openen is. We weten dus als we daar staan dat we voorlopig goed zitten en kunnen wachten op de nieuwe wielhub. Als we aankomen worden we als helden onthaald door iedereen en zelf zijn we minstens zo blij dat we er zijn, we zijn veilig aangekomen! Ik barst in huilen uit, we voelen ons allebei mega zwak omdat we waren vergeten om te eten. We krijgen bier en chocola en delen alle avonturen met de anderen.
We zijn bijna twee weken bij Chloe. In ruil voor wat hulp mogen we gratis overnachten. Het gaat er nogal chaotisch aan toe en omdat Maarten graag wat nuttigs wil doen vraagt hij om een lijstje, dat komt er maar eigenlijk is niets haalbaar omdat er voor alles op iets gewacht moet worden. Hij weet te regelen dat er bamboe komt zodat er omheining voor de terrassen kan komen. Dit lijkt ons absoluut geen prioriteit maar het is wel erg leuk om te doen dus we werken elke dag een klein beetje aan de omheining. Daarnaast relaxen we veel met de anderen en koken we weer gezellig samen. We zitten vlakbij Abidjan, in Grand Bassam. Dit is een beetje het Zandvoort van Amsterdam. Een mooie badplaats waar de expats in het weekend naar toekomen. Ze hebben een enorme grote markt, heerlijk om hier overheen te lopen en het avond eten te kopen. Er is een prima strand met een aantal flinke strandtenten. Op mijn verjaardag nemen we het ervan en genieten we met z'n tweeën van een heel aantal cocktails een een luxe etentje, je wordt tenslotte maar een keer 28! Bij terugkomst krijg ik nog drie flessen wijn als cadeautje van de andere reizigers, zo lief. Er is een soort braderie waar we heerlijk rondlopen en allerlei leuke souvenirs zien, uiteraard kopen we niets, daar zijn we dan weer te gierig voor.
Op Independence Day gaan we naar de lagoon, hier zijn alle barretjes vol, worden er lokale dansen gedanst en lokale muziek gedraaid, geweldig! Overal staan kleine kraampjes waar je kip en bier kunt halen en we genieten de hele avond van dit lokale feest.
Omdat de auto nog steeds niet rijdt gaan we met Fabian en zijn vriend Gian-Luca richting Assini. Fabian heeft nog wel twee plekjes in zijn auto vrij. We hebben geen tent maar we mogen de “klamboetent” van Timmy en Didy lenen, als we die op het zand leggen met een kleedje moet het vast goed komen. We slapen in een prachtig palmbomenveld op 100 meter van het strand. Hier genieten we gewoon even van het buiten zijn, we slapen onder de sterrenhemel (oké, de sterren moet je er in het regenseizoen even zelf bij bedenken) en worden wakker met de aanblik op honderden palmbomen in het ochtendlicht. Dat we de tent vlak voor het slapen gaan verplaatst hebben vanonder de overkapping vandaag vanwege alle spinnen op en onder de tent is niet het vermelden waard toch?
We gaan een aantal keren richting Abidjan, we halen het visum voor Ghana en gaan telkens langs het postkantoor om te kijken of ons pakketje er al is. Dit duurt eeuwig en dat terwijl we het zo op tijd hadden verstuurd! Als we op dinsdag in Abidjan zijn en het postkantoor besloten heeft om om 14:00 al dicht te gaan is Maarten er klaar mee. Ik start een onderzoek bij PostNL Hij gaat richting het gedeelte van de stad waar ze auto onderdelen verkopen. Dit is een dorp op zich en werkelijk alles zou hier moeten zijn. We hebben er niet veel vertrouwen in maar uiteindelijk vindt Maarten een wielhub. Dat hadden we dus veel eerder moeten doen..... Ze vragen natuurlijk een belachelijke prijs maar we kunnen inmiddels aardig onderhandelen en uiteindelijk krijgen we hem voor een redelijke prijs. Woensdag gooien we die erin en we kunnen eindelijk door, op naar de grens van Ghana om daar de volgende uitdaging aan te gaan!