Zijn we nu reizigers?

Zijn we nu reizigers? Die vraag heeft ons de afgelopen week voornamelijk bezig gehouden. Na de grote zandbak in Foum Z'guid namen we afscheid van onze nieuwe Marokkaanse vriend en beloofden natuurlijk ooit weer terug te komen.... Mocht je ooit naar Foum Z'guid gaan, bezoek dan camping Sabla D'or en doe "mon ami" (zijn naam hebben we nooit gehoord) de groeten! Tijd om het zand heel even achter ons te laten en via de bergen naar het strand te rijden. Onderweg naar de bergen kwamen we in een klein dorpje terecht waar we even snel een schroefje onder de auto wilden vast draaien. Hiermee klaar deed de startmotor het niet meer en ging de achterdeur niet meer open, en laat dáár nou net ons gereedschap liggen. Gelukkig kwamen we weer eens mensen tegen die we al eerder hadden ontmoet, Marokko is toch niet zo groot als het lijkt. Zij konden ons helpen met een nieuw stukje draad voor de startmotor. Het probleem met de achterdeur hadden we al vaker gehad, halve bus WD40 erin en een uurtje wachten en de deur gaat weer open. De route naar Tafraout en van Tafraout naar Sidi Ifni gaat door een prachtig gebergte en is absoluut een must go!

Eerste paasdag brachten we door in Sidi Ifni, een ochtendje naar de markt is een belevenis op zich in Marokko. Groente en fruit ligt soms in prachtige stalletjes maar het is ook zeker niet gek om je aardappelen van de grond te moeten rapen. Je wijst naar de tomaten, vraagt vriendelijk "Combien?" en ze zeggen dat het 3 Dirham kost, oftewel 30 eurocent per kilo. Dan laden wij onze auto maar weer vol met groente en fruit voor een paar euro om er vervolgens achter te komen dat je fruit hier niet zo lang kan bewaren dus is de helft al snel verrot. Daarnaast zijn er kruiden die niet te weerstaan zijn, olijven, vlees, alle huishoudelijke artikelen, gereedschap en natuurlijk de levende kippen en kalkoenen niet te vergeten. Deze zien er meestal niet best uit en je krijgt er niet bepaald honger van, de volgende avond zijn we het echter weer vergeten en eten we gewoon lekker kip.

De zuidelijke kust van Marokko is prachtig en we wilden dan ook graag een off road route langs het strand rijden. Zo gezegd, zo gedaan. Even een route met moeilijkheidsgraad "matig" zoeken op Wikilocks, water mee en gaan. Eten hadden we natuurlijk nog genoeg van de markt! De route ging inderdaad langs het strand, echter over de kliffen die hier langs het strand zijn. Prachtig en ondanks dat het soms spannend was genoten we er enorm van. We waren net de rivier over gestoken toen we een pad op gingen wat niet binnen onze macht lag. Gelukkig wisten we dat we er ook omheen konden, dus hop de auto in z'n achteruit. Belangrijke levensles, wanneer je achteruit rijdt stapt de ander uit om te kijken of het goed gaat. Dit hadden wij niet gedaan en we kwamen in een enorme scheur in de grond terecht met het rechter achterwiel. Het linker voorwiel hing zo'n 80 centimeter boven de grond. De passagiersdeur was geblokkeerd dus Nicole kon er niet uit, echter vonden we het ook riskant om Maarten uit te laten stappen omdat die nog een beetje gewicht op links voor hield. Nicole is via het raam uit de auto gestapt, heeft met trillende handen snel een foto gemaakt en daarna de auto tegen gehouden zodat Maarten uit kon stappen. Veel was er niet te doen met z'n tweeën, behalve balken onder de auto zodat hij niet om kon rollen. Gelukkig kregen we snel hulp van twee Portugezen. Anderhalf uur, veel duwen, trekken, spullen van en uit de auto halen, hakken en scheppen verder was er nog altijd geen beweging in de Disco. Uiteindelijk kwamen er twee andere 4x4s en een lokale quad rijder voorbij. De quad rijder wist wel wat te doen; even een touw aan de auto, 4x4 ervoor, de rest de auto rechtsachter optillen en klaar! Na duizend dankjewels konden we weer verder maar dat was lang zo leuk niet meer.

De weg werd alleen maar moeilijker en vooral Nicole was flink geschrokken. Het laatste stuk was zoals we hoopten langs het strand maar inmiddels was het al bijna donker en we zochten een slaapplek. Iets wat we toch wel spannend vonden aangezien er weinig beschutting is en er op het strand veel vissers waren. Toen we eenmaal stonden wilden we nog even eten maar ging de achterdeur weer eens niet open, dan maar een biertje en een droog brood en snel naar bed. Bij het opkomen van de zon stonden wij helemaal gebroken ook op en pakten snel de tent in maar kregen nog even bezoek. Er was iemand van boven op de klif naar beneden gekomen om ons te vertellen dat we hier wel eens vermoord konden worden als we hier zouden slapen en dat we zo snel mogelijk weg moesten gaan! Dat was het moment dat we er helemaal klaar mee waren. We hebben de route afgebroken en zijn rechtstreeks naar Guelmim gereden om daar op het terras een uitgebreid ontbijt te nemen. De rest van de dag gebruikten we om een wasje te doen, een boek te lezen en het slot van de achterdeur goed schoon te maken. Vlak voor het eten zetten we het slot terug in de auto en gaat de deur nooit meer open. Nu zou je denken, gelukkig de achterdeur. Ons kookstel, onze pannen, servies, water jerrycans en wijn (!!!!) konden we niet te pakken krijgen. We moesten het doen met crackers deze avond.... De volgende dag heeft een garage zeven uur lang aan onze achterdeur gewerkt en hebben we nu een "nieuw" slot!

Alle avonturen van de afgelopen dagen hadden inmiddels wel zijn weerslag op ons humeur gelegd. Daarnaast waren we inmiddels ruim vier weken onderweg en begonnen we onszelf vragen te stellen. Moeten we niet vaker wildkamperen? Maken we wel genoeg contact met de lokale bevolking? Betalen we niet overal veel te veel voor? Zien we wel alle hoogtepunten? Waarom zijn we daar eigenlijk niet gestopt, we hadden toch tijd zat? Wat willen we eigenlijk de komende tijd? Is dat wel verstandig? We zijn na 5 weken tenslotte niet meer op vakantie maar echt op reis, hoe werkt dat eigenlijk? En om eerlijk te zijn, we werden er niet gezelliger van. Tijd dus om even te bedenken hoe we het zelf graag willen en even geen spannende dingen mee te maken. Na een paar dagen overnachten op de parkeerplaats van het strand in Dakhlah, ja inmiddels hebben we de Westelijke Sahara gehaald, zijn we er weer helemaal klaar voor! Dakhlah (met de G, alsof er een vliegje in je keel zit, probeer maar!) is kitesurfparadijs bij uitstek, helaas past een middagje lessen à 300 euro niet in ons budget. We hebben dus maar toegekeken, over het strand gewandeld, de ouders even gebeld, ons voorbereid op de grensovergang met Mauritanië, gevoetbald en gedronken met onze Marokkaanse buren en van de zon genoten. We doen het vast niet zoals andere mensen en we missen hoogstwaarschijnlijk ook mooie dingen (waarom zetten ze dan ook niet gewoon een bordje neer; The White Dunes hier rechts!?) maar zoals het nu gaat hebben we het eigenlijk prima naar ons zin. Daar gaan we dus gewoon nog even mee door!

Inmiddels zijn we de grens van Mauritanië over, maar dat is voor een andere keer :)