.png)
Wat waren we blij dat we Freetown en Sierra Leone konden verlaten! We zijn richting het noorden van Sierra Leone gereden om daar de grens over te gaan. Onderweg brachten we de nacht door op het terrein van de universiteit van Makeni. Hier hebben we even een malaria test laten doen en gelukkig ben ik malaria vrij!
Aangekomen in Kabala, onze laatste stop voor de grens, zoeken we een guesthouse op waar we de auto mogen parkeren en in de tent mogen slapen. Het uitzicht is werkelijk fantastisch en we beseffen dat we het reizen echt wel hebben gemist. Ondanks dat onze stempel voor Sierra Leone al een paar dagen is verlopen besluiten we toch twee nachten in Kabala te blijven. Maarten gaat naar de top van de berg terwijl ik nog een beetje herstel van de Malaria. In ruim een uur loopt hij naar de top, vanwaar hij een nog mooier uitzicht heeft. Het is een korte maar vrij steile tocht dus na ongeveer drie uur komt hij vol verhalen en gesloopt terug. 's middags besluiten we onszelf toch nog even nuttig te maken, ik haal nogmaals de auto leeg om de rat te vinden en Maart gaat onze nieuwe zonnepanelen installeren! Dit duurde echter niet lang, we kregen namelijk bezoek! De immigratiedienst kwam langs het guesthouse en wilde ons paspoort/stempel zien........
Oeps. We hebben heel lang geprobeerd om ons paspoort niet te geven; “Weet niet waar hij is” - “We mogen van de Nederlandse overheid nooit ons paspoort aan iemand geven”. - “We zijn erg druk nu”. Helaas trappen deze gasten er niet in en als inmiddels de grote baas erbij is gekomen laten we ons paspoort zien. Hij is inmiddels onze beste vriend en vindt het geweldig wat we aan het doen zijn en hoe de auto eruit zien, dus we hopen maar dat hij het door de vingers ziet dat we onze stempel niet meer geldig is. Helaas. Ondanks dat we nu vrienden zijn moeten we wel een nieuwe stempel halen en daar moeten we eigenlijk €50,00 pp (dit is de officiële prijs, weten we al) voor betalen. Super zonde natuurlijk aangezien we de volgende dag de grens over gaan. Toch wil hij ons wel een gunst bewijzen en we mogen ook wel €30,00 pp betalen, wat natuurlijk rechtstreeks in zijn eigen zak gaat...... Ik besluit om (zonder geld) met hem mee te gaan naar het kantoor en probeer daar nog even met hem door te babbelen. Hoe hard ik ook mijn best doe, hij wil dat we betalen. Wat we ook zouden willen betalen, we kunnen het allebei niet betalen want onze Leone zijn zo goed als op. Dat vertellen we hem natuurlijk maar hij wil hoe dan ook dat we betalen. Dan moeten we maar weer terug naar Freetown rijden (kijk even op de kaart.......) en daar geld pinnen. Ik bel Maarten en we doen alsof hij al het geld bij elkaar sprokkelt wat we hebben. We geven hem wat Leone, wat GFA en wat Euro's.. Het komt op een totaal neer van €45,00. We voelen ons erg slecht want eigenlijk hebben we nu toch wel meegedaan aan omkopen van deze man maar we hebben niet echt een andere optie op het moment.
Niet te lang over nadenken en door naar de grens. We staan vroeg op want we moeten het hele stuk naar de grens off road rijden, leuk! Toch is het ook wel een beetje spannend aangezien we midden in het regenseizoen zitten en je dan nooit weet wat je tegen komt op de wegen. Het is echter een prachtige weg met af en toe lastige stukken en regelmatige diepe plassen. Op een stijle heling komen we vast te zitten en glijden we een greppel in, gelukkig weet Maart de Disco weer op de weg te krijgen en rijden we zo weg. Helaas horen we daarna een geluidje wat niet hoort en beseffen we dat de wielhub/wiellager stuk aan het gaan is. We hebben geleerd van de vorige keer en besluiten gelijk op zoek te gaan naar contacten in Abidjan en Conakry om te kijken of ze daar het onderdeel voor ons kunnen vinden. Zoals het er nu uit ziet kunnen we er nog best een stukje mee rijden en moet dat wel goed komen.
De grensovergang naar Guinee is weer eens een belevenis op zich. Je kunt alles over deze grensovergang vinden onder het kopje COUNTRIES – GUINEE op onze website.
We zijn weer in Guinee en rijden door naar Faranah. Dit blijkt een heel fijn dorpje te zijn waar we kamperen bij een hotel. We halen nu écht de auto nog een keer leeg op zoek naar de rat maar hij is nergens te vinden dus we gaan er maar vanuit dat hij dood is gegaan door het gif, hij heeft tenslotte ook al dagen niks meer gegeten.
Dylan en Yasmin, die we eerder ontmoet hebben in Senegal, komen ook naar Faranah en we gaan allebei dezelfde richting op dus besluiten een stukje samen op te reizen. We reizen richting National Parc du Ziama, waar we olifanten willen spotten. Onderweg kamperen we op een mooi plekje langs de weg, zo wild kamperen vinden wij met z'n tweeën niet altijd even prettig maar met z'n vieren is het heel erg leuk! De avond daarna kunnen Dylan en Yasmin overnachten bij kennissen en wij spreken af elkaar bij Ziam weer te zien. 3 dagen later zitten we inderdaad gezellig samen in bos en hebben we heel wat bij te kletsen.
Wij hebben twee dagen van constante pech aan de auto. Het zijn allemaal kleine dingetjes maar het zorgt er wel voor dat we langs de kant komen te staan. We hebben al een tijdje een olielekje wat gemaakt moet worden, we moeten een pijpje laten lassen. Er zijn toch al zeker 20 mannen en 6 kinderen die daar wel wat over weten te zeggen maar allemaal in het Frans. Na veel gedoe komen we eruit en blijken ze het nog juist gedaan te hebben ook! Ze proberen ons natuurlijk nog wel even heel veel geld afhandig te maken maar we houden weer eens voet bij stuk en niet veel later rijden we weer weer met een lekje minder! De temperatuur van de motor schiet ineens omhoog en als we de motorkap open doet spuit het koelvloeistof uit een van de leidingen. We halen de halve motor uit elkaar om bij het gaatje te kunnen. Gelukkig hebben we een stukje fietsband mee en dit plakken we erop met superglue, even wachten tot het droog is en we kunnen weer door.
Dan ineens voelt Maarten dat de remmen het niet lekker doen en hij zegt dat hij vanavond de remblokken voor wil vervangen. Niet veel later gaat het lampje van de remmen aan, toch maar weer even stoppen. De remvloeistof blijkt op te zijn. Nee hé, weer iets lek? Maarten vervangt de remblokken, gooit er nieuwe remvloeistof in en we fabriceren nog een nieuw schroefje (ja, fabriceren want dat kan gewoon) zodat de lekkage verholpen kan worden. Terwijl Maarten dit doet met her en der wat hulp vermaak ik mij met alle kinderen die interesse in ons hebben en uiteindelijk maken we ze nog even blij met drinkwater uit onze Lifesaver Jerrycan. We zijn blij dat we weer op pad kunnen en bijna weer op de verharde weg zijn.
Dan zakt ineens het linker achterwiel weer in, wéér de luchtbalg........ Het houdt niet op. We staan nu midden op de weg maar ook hier krijgen we weer hulp en zelfs wat eten aangeboden. Gelukkig blijkt het nu niet de luchtbalg te zijn maar de hoogtesensor. Iedereen die ons uit heeft gelachen om de reserve onderdelen die we mee hebben; we hadden er wéér eens eentje nodig, hulde aan Maarten voor het inpakken! Uiteraard krijg je het nooit zomaar los en vast dus een uurtje later zijn we pas weer op weg.
Het zijn allemaal kleine dingetjes en helemaal niet gek met zo'n oude auto en zoveel kilometers off road maar irritant is het natuurlijk af en toe wel. Gelukkig vindt Maarten het niet erg om aan de auto te klussen en zie ik er steeds vaker de lol ook wel van in. Het brengt ons veel in contact met de lokale bevolking en vaak maken we hartstikke grappige dingen mee.
We komen aan in het nationaal park en mogen op een klein huisjes park slapen, we krijgen meteen een biertje aangeboden van de andere gasten en vermaken ons gezellig met hen! De komende dagen zullen we van hen alles leren over vlinders, motten, sprinkhanen, libellen en nog veel meer kleine beestjes. We mogen van hun badkamer gebruik maken en kunnen regelmatig op hun terras schuilen voor de regen. Het is zo leuk dat wie je ook ontmoet er altijd iemand is die met ons begaan is en wil helpen.
De volgende ochtend komen Dylan en Yasmin aan, van top tot teen onder de modder en wallen tot op de knieën. Zij hadden een kortere route genomen maar in plaats van onverhard, zoals onze route, was deze weg alleen maar modder. Ze hebben flink vast gezeten, waren 's avonds om 23:00 eindelijk aan het einde van de weg en hebben uit nood op de voorstoelen geslapen. Zij gingen die dag en de volgende dag dus even helemaal niks doen. Wij vinden het eigenlijk wel even prima, we zitten op een prachtige plek met hartstikke lieve mensen dus we vermaken ons wel. We spreken uiteindelijk af om die dag daarna, vrijdag, een mooie wandeling door het regenwoud te maken met een gids. We hebben namelijk al geprobeerd zonder gids te gaan maar dat vinden ze niet leuk. Vrijdag zitten we de hele ochtend te wachten tot onze gids komt. Om 12:00 is er nog niemand om ons op te halen en gaan we toch maar eens verhaal halen. De gids is een beetje verontwaardigd, hij stond tenslotte 's morgens om 06:00 bij onze tenten en er was helemaal niemand....... We spreken af dat we dan de volgende dag graag alsnog de wandeling maken en als het even lukt willen we wel de olifanten zien. De volgende ochtend zitten we weer de hele ochtend te wachten en komt er weer niemand. In het weekend wordt er natuurlijk niet gewerkt. Dan geven we het op, we hebben toch wel een klein beetje druk en om nou nog langer te wachten gaat ons te ver. Door rijden heeft echter ook nog niet veel nut want we moeten eerst even langs de garage voor Dylan en Yasmin dus we gaan maandag ochtend vroeg rijden, hier staan we tenslotte gratis en in de grote stad zal het weer duur zijn om te overnachten. Zondag besluit Dylan vast wat voorbereidend werk te doen aan zijn auto en ik zeg tegen Maart dat hij nou ook echt dat ene laatste dingetje aan de hoog/laag gearing nog even moet fixen.
Je raadt het al........
Terwijl we dat proberen te repareren gaat er natuurlijk weer iets anders stuk, we zijn de hele avond en maandagochtend bezig om het te repareren. We weten hoe het moet maar het is een priegelwerk en het gaat keer op keer fout. Uiteindelijk blijkt dat het niet lukt omdat ik niet genoeg kracht heb en als Dylan helpt lijkt het vrij snel verholpen. Uiteraard blijkt nog twee keer dat hij niet helemaal lekker afgesteld is maar dat is zo opgelost en nu rijdt hij weer als een zonnetje! We zijn bij de garage van voor de auto van Dylan en Yasmin, ondertussen laten wij nog een klein olielekje verhelpen maar dat is met 10 minuten klaar, daar hoeven we zelfs niet voor te betalen. Dylan en Yasmin hebben nog niet veel aan hun auto gedaan maar nu blijkt dat er toch wel erg veel stuk is aan de auto. Ze hebben twee dagen nodig. Het is niet aardig van ons maar het stelt ons wel gerust dat we niet de enige zijn met problemen. Ondertussen hangen wij een beetje bij de garage, bezoeken we de markt en verkennen de stad. Na twee dagen zijn eindelijk beide auto's klaar en kunnen we aan de spannende grensovergang naar Ivoorkust beginnen!
Om Ivoorkust in te komen moeten we natuurlijk weer een Temporary Import Permit hebben. Bij veel grenzen is dit gedoe en daarom besluiten wij een kleine grensovergang te nemen, we moeten dan wel ruim 100 kilometer off road rijden. Het is regenseizoen en we zijn voorbereid op een hele slechte weg, we hebben alles goed vast gezet in de auto, de juiste spullen bij de hand gepakt en onze vieze kleren al aan. We kunnen inderdaad niet erg snel rijden en komen aantal washouts tegen maar eigenlijk valt de route best wel mee. Maarten is een beetje teleurgesteld, hij keek er helemaal naar uit om een echte slechte weg te rijden. Wanneer we Guinee uit willen rijden komen we nog een uitdaging tegen. Ze zijn een brug aan het bouwen dus op dit moment ligt er nog niet echt een brug. De brug bestaat uit vier boomstammen en aan de overkant ligt een grote berg zand. We zorgen eerst dat de berg zand weg is en daarna gaan we heel voorzichtig de brug over, we zijn best opgelucht als we de brug over zijn! Aangekomen bij de grens zien we iets wat we nog niet eerder tegen zijn gekomen op de grens, ze hebben een tv, wifi en een computer! We komen aan het einde van de middag aan dus ze kunnen helaas de TIP niet meer voor ons regelen, we krijgen een kamer aangeboden met ventilator én een douche en dat voor niks! Dylan en Yasmin nemen de kamer, Maart en ik besluiten gewoon lekker in ons eigen bedje te slapen maar maken natuurlijk wel even gebruik van de douche, je weet nooit wanneer je er weer eentje tegen komt...