Zijn wij nu vakantiegangers? Part I

Oké, oké, ik weet het. Jullie hebben veel te lang op een blog moeten wachten. De laatste berichten waren uit West Afrika, hoe we onszelf klaar maakten voor een totaal andere wereld op hetzelfde continent. Nu zijn we daar en dan zijn we gewoon te druk om erover te schrijven. Ik hoor jullie denken; te druk!?! Ja, we zijn te druk met allerlei leuke dingen en omringd met leuke mensen om ons heen waardoor het er (helaas voor jullie) niet altijd van komt om achter mijn laptop te gaan zitten schrijven. Maar nu ik dan eindelijk tijd gevonden heb, verwacht ik van jullie ook flink wat tijd om het te lezen. Ik moet jullie tenslotte wel updaten over de afgelopen twee maanden waarin we het druk hadden. Dus, neem een kop thee, zet de open haard aan, pak je dekentje (arme jullie), en ga er even lekker voor zitten....

Weten jullie het nog, onze blog “Zijn we nu reizigers?”. We waren vijf weken onderweg en een vakantie konden we het niet meer noemen maar op reis zijn was ineens ook zoiets geks. Wat doet een reiziger, wanneer ben je dat en hoe weet je dat. Nou, we weten het. We zijn reizigers en we rock it, een stuk beter dan vakantieganger zijn eigenlijk! We zijn de beste in niks doen en daar moe van zijn, we kunnen niet verder plannen dan diezelfde dag, zelfs de plannen op één dag veranderen minstens vijf keer, we dragen de hele week dezelfde kleren, om de twee dagen douchen is voldoende, stress kennen we eigenlijk niet en we doen vooral altijd heel erg waar we zelf zin in hebben. De afgelopen twee maanden hebben we echter af en toe weer even in het gewone vakantieleven gedoken en dat is (ondanks dat het megaaaa gezellig was!!) eigenlijk behoorlijk lastig.

Vanuit Nigeria vlogen we naar Namibië en daar konden we direct knuffelen met mijn ouders! Na een half jaar is het natuurlijk super fijn om alle verhalen met elkaar te kunnen delen en tijd met elkaar door te brengen. Mijn ouders hadden een reis geboekt, het plan was dat wij met onze Disco mee zouden rijden maar omdat die nog een extra weekje op de boot verbleef hebben we de Renault Duster volgepropt met onze tent en zijn we gezellig met hen meegereden. Waar we de afgelopen maanden in de tropen hebben geleefd kwamen we in Namibië ineens in de kou aan. De eerste dag bestond dus uit winkelen, we kochten truien, broeken, jassen en een extra slaapzak voor in onze luxe tent. Daar kwam onze eerste schrik, winkels, overal supermarkten. Je kunt niet onderhandelen want er hangt gewoon een prijskaartje aan. Je tomaten moet je gewoon afwegen en dan komt er een prijs uit de machine. Afhaal eten ziet er netjes uit en westelijke restaurants zijn er in overvloed. In Benin had ik een brandwond opgelopen dus hier besloten we toch maar even naar de dokter te gaan. Daar werden we netjes ontvangen, werden we direct geholpen en kreeg ik een bepaalde pleister die nog werkt ook. Heel normaal zou je zeggen maar als je uit West Afrika komt en daar een paar keer in de kliniek hebt gezeten is dit ineens een hele andere wereld.

Daarna was het tijd voor onze (misschien wel grootste) cultuurshock van deze reis. Toen we Marokko in reden hadden we een aantal uren echt wel last van een cultuurshock. Kunnen we onze auto hier wel parkeren, kunnen we deze mensen wel vertrouwen, worden we niet vermoord, kan ik dit wel eten. Maar echt bijzonder snel kwamen we erachter dat dit onze westerse (ongewilde) vooroordelen zijn en dit eigenlijk allemaal helemaal niet van toepassing is. Dat hebben we aan de kant gezet en heel snel konden we vooral genieten van de bijzondere cultuur, de pure mensen en vooral ook van de rust in West Afrika. Is Namibië weer even helemaal anders. Naast mijn ouders bleken er nog véél meer mensen Namibië op hun bucketlist te hebben staan. De eerste toeristische attractie was de Sossusvlei, de woestijn met prachtige zandduinen. We keken er vreselijk naar uit, ondanks dat we daarvoor wel véél te vroeg ons bed uit moesten (waarom doen vakantiegangers dat toch?). Eenmaal aangekomen keken Maart en ik elkaar even verschrikt aan. Wachten in een mega lange rij op de safari auto om 500 meter off road te rijden richting de duinen, dat hadden we met de Disco gewoon zelf wel even kunnen doen, en dan moesten we daar nu ook nog eens dik voor betalen.... Dat is niet wat we gewend zijn. Eenmaal aangekomen bij de duinen loop je samen met honderden andere toeristen de zandduinen op. Ondanks dat dit echt een prachtige plek is en het uitzicht geweldig is, wij konden er niet echt van genieten. Teveel mensen die stress hebben, foto's moeten maken, voor willen dringen en vooral ook daar willen zijn waar wij ook zijn. We hoopten van harte dat we dit niet in de rest van het land zouden gaan zien, could we be more wrong?

Gelukkig maakt de natuur heel erg veel goed, wat is Namibië werkelijk prachtig. Overal waar je kijkt/rijdt is iets moois te zien en het landschap verandert elke 10 minuten, genoeg dus om wel van te genieten! We besteden veel tijd in de auto maar m'n ouders hebben ook de mooiste accommodaties in de middle of no where geboekt. Wij zetten dan onze kleine schattige (f*ck, k*t, kl*te, gr*f) tentje op en genieten samen met hen van lekker eten en veel gezelligheid. Tot iemand (ik noem geen namen) in ons kleine reisgezelschap dan tegen de ober zegt; “It was very good, compliments to your cock!” - “MAM!” - “Wat, hij begrijpt toch wel wat ik bedoel!?”. Je weet direct, hoe we ook ons best doen, wij horen bij die toeristen..... Gelukkig houden we van deze toeristen en zijn deze toeristen gewoon erg gezellig dus dan vergeet je zo'n kleine misser snel, toch? :)

Aanrader!! Mochten je na het lezen van deze blog, waarin we alle toeristen in Namibië afkraken, toch besluiten om dit fantastisch mooie land te bezoeken, dan mag je de Namibs Valley of the Thousand Hills niet missen. Een vrij exclusieve lodge en camping die het geld meer dan waard zijn, zelfs wij arme schooiers vinden dat. Het is letterlijk een valley met duizend heuvels en wij zaten boven op een van die heuvels. Wat een uitzicht, je hoeft hier niks te doen, je kunt de hele dag zitten en kijken. Dat is dus ook wat we deden. Wat drankjes drinken en een beetje om ons heen kijken. We besluiten de volgende ochtend vroeg op te staan om de zonsopgang te bekijken. Nog nooit in mijn leven ben ik met zoveel plezier om 06.00 mijn bed uit gekomen. Werkelijk prachtig. Zo bijzonder dat we deze momenten met mijn ouders mogen delen en hier samen van kunnen genieten.

Na al deze mooie natuur gaan we richting Swakopmund. Welkom in Duitsland. Zonder overdrijven. We zijn natuurlijk niet in Afrika gaan rondreizen om alleen maar onze oosterburen te horen praten. Het is een mooi dorpje maar geheel in Duitse stijl gebouwd. Duitse kroegen, winkels en restaurants. Walvisbaai ligt vlakbij en dit dorpje is vergelijkbaar met Swakopmund. Máár, ze hebben flamingo's! Heel veel flamingo's zelfs. Die zijn we natuurlijk even gaan bekijken. De volgende dag ga ik met mijn vader kayakken in Walvisbaai. Uiteraard waren we (oké, ik) een beetje te laat dus iedereen zat op ons te wachten. We moesten eerst met een auto nog ergens heen rijden, terwijl we naar die auto lopen steekt er een gezicht uit de auto die roept “goedemorgen!”. Timmy en Didy (onze Belgische vrienden) gaan toevallig gezellig samen met ons kayakken! We rijden naar een landtong waar duizenden zeehonden liggen en die willen allemaal gezellig met ons spelen in de kayak. Er bestaat een kans dat er walvissen en dolfijnen rond zwemmen maar daar focussen we niet op want de kans is wel heel klein. Als ik in mijn ooghoek ineens iets zie waarvan ik denk dat het een walvis is draaien wij als een gek de kayak om, roepen Timmy en Didy en pedellen snel die kant op. Net als wij even niet kijken ziet Timmy de walvis. Helaas bleef het hierbij maar toch een gaaf idee dat hij zo vlakbij ons zwom! In de tussentijd drinken mijn moeder en Maarten lekker koffie met apfelstrudel in Swakopmund...

Aangezien we onze auto op kunnen halen in Walvisbaai gaan we nog even langs onze agent. Helaas kunnen we de auto echt pas de volgende maandag ophalen, het is nu woensdag. We besluiten dus lekker verder met mijn ouders mee te reizen. Helaas betekent dit wel dat we niet mee kunnen naar de Victoria Falls, iets wat ik heel graag samen met mijn vader had willen doen. We rijden richting het Etosha om daar een fantastische dag vol dieren te hebben. Namibië kampt al zeven jaar met extreme droogte. Mensen hebben restricties op het watergebruik, de boeren hebben problemen om hun oogst en vee levende te houden en het hele landschap is gort droog. De dag dat er een paar druppels regen vielen was het hele land in extase. Ook al zijn die paar druppels natuurlijk lang niet genoeg om de ellende te verhelpen. In Etosha zijn er een heel aantal zoutpannen en waterholes. Echter deze staan eigenlijk allemaal voor het grootste gedeelte droog. Om de toch al veel bedreigde diersoorten toch te kunnen beschermen wordt er nu water in de waterholes gepompt. Voordeel voor ons, bijna alle dieren verzamelen zich rondom dezelfde waterholes en de kans dat je wild ziet is dus erg groot. Bij een van de waterholes zagen we een van de gaafste dingen die we ooit gezien hebben. Alle soorten dieren verzamelden zich, ontelbaar veel impala's, duizenden zebra's, heel veel struisvogels, gewone vogels, tientallen giraffen, wildebeesten zover je kunt kijken, een neushoorn en dan komen er uit de stoffige verte ineens nog zes olifanten gelopen. Terwijl mijn ouders en ik hier uren van genieten kijkt Maarten rustig zijn serie want na vijf minuten heeft hij al die beesten wel gezien, gek!

Terwijl we Etosha uit rijden krijgen wij het bericht dat we ineens toch de volgende dag de auto op kunnen/moeten halen. Inmiddels zijn we natuurlijk wel honderden kilometers vanaf Walvisbaai en moeten we dus een manier vinden om terug te gaan. Mijn ouders hebben namelijk gewoon een reisschema en die kunnen ons niet zomaar even terug brengen. We nemen uitgebreid afscheid, balen dat we nu ineens een dag eerder al weg moeten maar zien elkaar gelukkig over een week weer nog even. Met pijn in het hart zetten ze ons de volgende ochtend heel erg vroeg met onze tassen langs de weg en liften wij terug naar Walvisbaai. Precies op tijd komen we aan in de haven en kunnen we de Disco ophalen, wat een feest!! Mijn oom Wouter heeft ons aan de gouden tip voor de boot geholpen dus daar hebben we, zoals we hadden beloofd, een paar heerlijke biertjes laten afleren. Wouter, bedankt!

Samen met André en Marilena (met wie we de Disco hebben verscheept) rijden we richting Swakopmund waar we allebei bij een backpackers kunnen camperen en zo even onze huisjes weer op orde kunnen maken. Helaas zou de Disco geen echte Land Rover zijn als hij ineens weer een gek geluidje maakt, dit keer uit de tussenbak (ja, ik weet inmiddels wat dat is). We komen bij een specialist terecht die eigenlijk niet veel tijd had maar tussen zijn klussen door wel wat tijd voor ons kon maken. Resultaat, we stonden drie dagen in de garage. Uiteindelijk bleek er een klein lekje te zijn waardoor er geen olie meer in de tussenbak zat, kleinigheidje. Schoonmaken, bijvullen etc en hij reed weer. Na die drie dagen voornamelijk wachten was Maarten inmiddels deel van de garage geworden, hij hielp mee met andere auto's, er werd hem van alles geleerd en Jim, de eigenaar bood hem oprecht een baan aan. Erg leuk maar nog niet helemaal in het plan op dit moment! Jim en Maarten konden het erg goed vinden dus we werden uitgenodigd bij Jim en zijn gezin om daar te eten en slapen. Wat een gastvrijheid!

André en Marilena hebben een aantal dagen op ons gewacht, zodra we eindelijk los gelaten worden uit de garage rijden we samen richting Windhoek, er is een festival. Onderweg besluiten we dat we niet nog de laatste anderhalf uur in het donker willen rijden dus we parkeren de auto's achter de bosjes langs de weg. Blijkt dat we de mooiste sterrenhemel ooit hebben! Er is geen maan en bijna geen omgevingslicht dus we staren de hele avond naar de sterren.

In Windhoek gaan we naar het festival, wat eigenlijk een beetje tegenvalt en genieten we vooral even van rust. Die tien dagen met mijn ouders waren geweldig maar zij hebben toch een reisschema waar je in mee moet en daarvan moeten wij even bijkomen. We doen vrij weinig, ruimen wat dingetjes uit, maken een tas klaar met spullen die al mee naar huis kunnen (al die sportkleren gebruiken we écht nooit.....). Daarnaast vieren we nog even Maarten zijn verjaardag in een rooftopbar in Windhoek, kijken de meest prachtige zonsondergang over de stad en drinken teveel cocktails. Maar eigenlijk wachten we die dagen vooral nog op mijn ouders. Zodat we nog even lekker twee dagen met hen door kunnen brengen Even horen hoe de rest van hun vakantie was, hoe de Victoria Falls tegen vielen en het dus niet erg was dat ik daar niet bij was, hoe vet Botswana was en we daar dus echt heen moeten en hoe erg ze ons toch weer gaan missen. Helaas was het uiteindelijk toch tijd om afscheid te nemen, we zouden geen echte Joostens zijn als er niet veel tranen zouden vloeien dus dat gebeurde netjes. Lieve pap en mam, wat hebben we genoten van jullie vakantie met ons! Jullie zijn de beste, bedankt voor alles!

Nadat mijn ouders vertrekken uit Namibië hebben wij nog maar 19 dagen in het land, dan moet onze auto het land uit omdat die maar 30 dagen in Namibië mag blijven op onze TIP. Wil je daar meer over lezen, kijk dan even op de pagina verschepen. 19 dagen is natuurlijk niet lang en we wilden nog zo veel doen! We moeten dus weer even in de versnelling. In Namibië is heel erg veel en lang niks, we rijden dus erg veel. Onderweg gaan we naar het waterberg plateau, sneaken het nationale park uit zonder te betalen, checken nog even hoe het gaat met onze olifanten in Etosha, slapen voor niks op een camping van overlanders (feest, aangezien campings in Namibië makkelijk 20 euro er nacht kosten en we dat dus niet doen), we bekijken de muurschilderingen in de Brandenberg, crossen over de Skeletoncoast, rijden veel offroad, komen in een droge rivierbedding nog twee wilde olifanten tegen en die bleken 's nachts ook een rondje om onze tent te hebben gemaakt!

Uiteindelijk komen we weer in Swakopmund aan en daar treffen we André en Marilena weer. Samen met hen halen we een permit om in de zandduinen tussen Swakopmund en Walvisbaai te kunnen crossen. Dit wilden we al langere tijd doen maar het is toch een fijner gevoel om dat te doen met een andere auto zodat je altijd losgetrokken kunt worden. André en Marilena rijden met een Volkswagen Syncro, mega vet maar lang niet zo sterk als onze auto. Wij komen er in de duinen achter wat onze Disco eigenlijk allemaal echt kan. Hij komt overal boven zonder moeite, staat eigenlijk nooit vast en zoeft lekker over het zand. Ondanks dat het natuurlijk fantastisch is vind ik het eigenlijk ook wel doodeng. Ik ken Maarten, die heeft geen angst. Hoe vaak lees je niet dat er auto's over de kop slaan in de woestijn, dat wil ik dus écht niet (Maart natuurlijk ook niet!). Toch schatte Maarten vrij in het begin al een bergje verkeerd in. Hij geeft vol gas en eenmaal boven bleek dat er aan de andere kant een mega stijle helling naar beneden was dus Maart moest vol op de rem. Het chassis raakte daardoor helemaal vast in het zand terwijl onze linker voorwiel helemaal los kwam te staan. De mensen die mij kennen weten ongeveer hoe ik hierop gereageerd heb, dat Maarten niet alsnog onder aan de berg lag is een wonder. Gelukkig waren André en Marilena er en die trokken ons er vrij snel weer uit. We crossen lekker verder door de duinen, al moet Maart van mij nu wel veel voorzichtiger doen, vindt hij niet leuk.... Gelukkig mag hij af en toe de VW nog uit het zand trekken waardoor er nog wat lol te beleven is. 'S avonds besluiten we in het duin te blijven slapen, ondanks dat dat eigenlijk niet mag. We parkeren de auto's in een duinpan, klimmen de hoogste duin op met wijn en bier en bekijken de zonsondergang.

De volgende dag spelen we nog een beetje in het zand, de VW komt goed vast te staan en als we die er eindelijk weer uit hebben vinden we het eigenlijk wel even genoeg geweest. Tenminste dat is wat Marilena en ik dachten. Toen we bijna uit het duin waren bleek dat die mannen er nog lang geen genoeg van hadden, die zijn dus nog maar een tijdje zonder ons tegen elkaar gaan racen.

We nemen nu echt voorlopig voor de laatste keer afscheid van André en Marilena en vervolgen onze weg richting de Fish River Canyon. Hier keek ik erg naar uit maar om daar te komen moet je vanaf Walvisbaai honderden kilometers over een gravelroad. Na een maand in Namibië zijn we die weg eigenlijk wel zat dus we besluiten om te rijden via de gewone asfalt weg. Ik wil alle tijd nemen voor de Fish River Canyon maar als er nog wat tijd over is dan willen we op zich nog wel naar Luderitz (een kustplaatsje 400 kilometer verderop). We rijden, voor ons doen, flink door en eenmaal bij de Fish River Canyon aangekomen valt dit vies tegen. Het is prachtig, werkelijk waar, echt een aanrader. Alleen op dat moment niet voor ons, na een half uur hadden we het wel gezien. We beseften dat we er gewoon niet van konden genieten. Vanaf het moment dat we in Namibië waren zijn we aan een stuk door, op een paar dagen in Windhoek na, aan het reizen geweest, elke dag iets zien of iets doen, er zijn hier zoveel dingen te bezoeken. We realiseerden ons dat we eigenlijk een beetje reismoe waren. Dus wat nu. We zouden nog meer van Fish River Canyon en omgeving bekijken, we zouden nog naar Luderitz en omgeving, wat doen we nu?! Conclusie, we doen niks.

We bedachten dat het een stuk goedkoper en chiller was om vier dagen op een camping te gaan zitten dan om al die dingen te bezoeken dus we hebben vier dagen bij het zwembad gehangen. We hebben geprobeerd brood te bakken, gezwommen, gebraaid, gevoetbald, gebeld met thuis en boeken gelezen. Hier waren we echt even aan toe! Hoe leuk het ook klinkt, elke dag reizen hou je gewoon niet vol, zoals mijn ouders vakantie houden is voor drie weken goed te doen maar als dat te lang duurt kan je er niet meer van genieten en dat is natuurlijk ook zonde! Het is een gevoel wat moeilijk uit te leggen maar als je zelf wel eens langere tijd bent weggeweest zul je het wel begrijpen.

Na die paar dagen was het echter tijd om door te gaan want we moeten Zuid Afrika in, als we daarin komen tenminste..........